Ik schrijf dit commentaar op de dag nadat premier Rutte, bijgestaan door andere ministers uit het kabinet, bekend maakte dat de voorzorgsmaatregelen in Nederland nog weer verder worden aangescherpt. We weten het allemaal: anderhalve meter afstand. Geen (grote) samenkomsten meer. En handen wassen. Handen wassen. En nog eens handen wassen.

We snappen het (neem ik aan) allemaal, en we doen er allemaal ook aan mee. We worden er toe opgeroepen. Vermaand. En als het nodig is wordt er ‘gehandhaafd’. Want het raakt ons allemaal. En we moeten allemaal ons steentje bijdragen. Ook als kerken. Kerkdiensten worden afgelast omdat het niet veilig is. We houden het allemaal aan: social distancing. Afstand bewaren! Anderhalve meter!

Sinds een paar weken laat ik de oudste catechisatiegroep zelf de avonden voorbereiden. Ze waren het niet helemaal eens met mijn planning en onderwerpen en toen heb ik ze zelf maar medeverantwoordelijk gemaakt. Nadat ik al een heel aantal onderwerpen had voorbereid, gaf ik ze de ruimte om zelf iets te gaan voorbereiden. Er waren gelukkig genoeg catechisanten die iets wilden doen en dat levert mooie avonden op. Grootste voordeel is dat de catechisanten sneller met elkaar in gesprek gaan. Dat is boeiend om te volgen.

Bij de grens van Turkije en Griekenland hebben zich zo’n 13.000 vluchtelingen verzameld. De eerste doden zijn al gevallen en de EU kijkt nog steeds de andere kant op. Dit was begin maart 2020 te lezen in een artikel door Stichting Vluchteling met als kop: ‘De bodem is bereikt: het moreel faillissement van Europa.’
Niemand wil graag failliet worden verklaard. Het betekent dat je niet meer aan je financiële verplichtingen kunt voldoen. Er zijn schulden, meerdere schuldeisers en er wordt een curator aangesteld, omdat je handelingsonbekwaam wordt genoemd. Tot zover: het gaat hier over geld.
Maar wat betekent het als het over morele zaken gaat? Welke schuld ontstaat er dan en wie zijn de belanghebbenden? We kunnen toch niet accepteren dat we in de zorg voor elkaar tekortschieten?

Samen spelen samen delen
Google maar eens op dit zinnetje. Het lijkt er op dat dit principe alléén met kinderen te maken heeft. Dat het niet voor volwassenen geldt. Hoe zou het komen dat er 13.000 vluchtelingen in een kamp zitten tussen Turkije en Griekenland, om over de rest van de op drift zijnde mensen en hongerende kinderen nog maar te zwijgen?
Het is genoegzaam bekend dat de welvaart ongelijk is verdeeld. Het is logisch dat arme mensen zonder uitzicht op verbetering op reis gaan om hier van de welvaart te komen meedelen. En er blijkt in Europa niet veel ruimte voor hen te zijn. Getuige het artikel.

Samenleven
Het vluchtelingenprobleem is te groot. Overheden zullen zich daarmee bezig moeten houden. Maar wíj kunnen ons richten op de nood om ons heen. Jezus vraagt het in Mattheus 25. Wanneer hebben wij Jezus hongerig gezien, dorstig, als vluchteling of naakt en hebben wij Hem niet gediend? Of wanneer wél?

En toen was het 15 maart.
‘Dit blijft wel actueel,’ heb ik letterlijk gedacht. Inmiddels is dit nieuws ondergesneeuwd door allerlei maatregelen vanwege corona. Maar let op! Schrijnend kan nog schrijnender. Corona gaat de vluchtelingenkampen niet voorbij.
Hoe blijf je thuis als je geen thuis hebt? Hoe was je je handen zonder zeep en kraan?
Hoe neem je afstand van elkaar in een kamp dat overvol is?

Heer ontferm u over ons allen en open onze ogen.
Red ons

Nel Noppe, Leeuwarden

Vorige week begon de 40-dagentijd, de periode waarin we toeleven naar Pasen. Daarbij neemt bij sommige mensen het vasten een belangrijke plaats in.

Vasten is een zich onthouden van voedsel voor een bepaalde tijd, bijvoorbeeld voor een dag. Maar vaak komt het neer op veertig dagen geen glaasje wijn, of het beperken van social media. De motivatie daarvoor is dat wanneer je je glaasje wijn laat staan, je gedachten naar het lijden van de Here Jezus gaan. Een mooie gedachte, maar of dat vasten is? Er zijn ook andere manieren om je voor te bereiden op Pasen. Je kunt bijvoorbeeld leesrooster volgen, luisteren naar paasmuziek, door de week samenkomen.