Sinds ‘Corona’ is er veel veranderd. We blijven thuis, werken thuis of we werken juist heel hard in een ‘vitaal beroep’. Denk aan de zorg en het onderwijs, aan schoonmakers en vakkenvullers. Wat ook anders is, is hoe we met elkaar omgaan. We zien elkaar nauwelijks, alleen op veilige afstand, contacten lopen voornamelijk via ‘social media’. Kerkdiensten zijn er nauwelijks, en als ze gehouden worden is het met een minimaal aantal gemeenteleden.

Dit weet u natuurlijk allemaal wel, het gaat nergens anders over. Alles wordt verdrongen door ‘Corona’, zelfs van oorlogen en andere rampen en plagen horen we maar weinig. Hoe gaat het met vluchtelingen, met de oorlogen in Syrië en Jemen, met de  sprinkhanenplaag in Afrika?

De Verenigde Naties hebben 21 maart uitgeroepen tot de jaarlijkse internationale dag tegen racisme en discriminatie. Zo’n dag lijkt me goed voor een land als Noord-Korea, maar niet nodig voor ons eigen land. Wij zijn niet racistisch en wij discrimineren niet.

Het leven is anders geworden. Dat vraagt ook om andere gewoontes. Wát moeten we nú doen? Er is geen eenvoudig antwoord. We worden vooral in veel opzichten belemmerd. Zelfs in de zondagse samenkomst. Je gelooft het bijna niet. Maar misschien kunnen we nu ook nieuwe dingen ontdekken. Bidden helpt daarbij. We hebben hier in huis de vaste gewoonte om 's morgens drie of vier kranten door te nemen. Dat doen we nog steeds. Alleen stellen we nu, naar aanleiding van de berichten, een gebedslijst samen. Dat kan personen, landen of situaties betreffen. Later in de morgen nemen we tijd om samen te bidden. Ieder de helft van het lijstje. Woensdag 16 april stond Ecuador op de lijst. In de Volkskrant lazen we een verschrikkelijk bericht. 'In Ecuador ruik je de dood op straat'. De ontbindende lijken liggen er zomaar buiten. De overheid kan het niet meer aan. 'Het zijn er eenvoudigweg te veel'.

Zondag is het Pasen: 'Jezus leeft en ik met Hem.' Sterven is voor wie gelooft, een doorgang naar het echte leven! Hoezo zou je moeite hebben het aardse bestaan los te laten? Wie verlangt niet naar écht leven? Zo deed ook Paulus. Hij verlangde daarnaar. Bij Christus zijn die ook voor hém de weg van passie, diepste nood en dood had volbracht. Dat achtte hij het allerbeste.