Je hebt al een tijdje wat vage klachten. Je been sleept wat, je vergeet steeds vaker waar je iets nog maar neergelegd hebt, je voelt zo nu en dat een trilling in je hand… Eerst besteed je er geen aandacht aan, maar als het niet overgaat breng je toch maar eens een bezoekje aan de huisarts. Die zet een reeks onderzoeken in gang en na kortere of langere tijd krijg je de uitslag: chronisch ziek. MS, Alzheimer, Parkinson, of iets anders. Je wereld staat op zijn kop, want chronisch ziek betekent nooit meer beter worden. In de loop van de tijd zullen de klachten alleen maar verergeren. Je werk kun je na verloop van tijd niet meer doen, je wordt afgekeurd en moet leven van een uitkering.

Zijn de sociaal - economische, ecologische en medische crises waarin wij ons bevinden, kansen om te vernieuwen? Of zal het nieuwe normaal uiteindelijk toch gewoon het oude normaal blijken te zijn?

In mijn achtertuin, grenzend aan een drukke verbindingsweg, raakte ik niet bepaald hoopvol gestemd. Wat een druk verkeer! Wat een fijnstof! We draaien weer op volle toeren. Hebben we dan niks geleerd? Ik verlangde naar de rustgevende stilte van het begin van de coronatijd.    

Toen socioloog Leonard van ‘t Hul een jaar of vier geleden met zijn proefschrift aanving, kon hij niet vermoeden hoe actueel zijn onderwerp zou zijn ten tijde van zijn promotie op 7 oktober 2020. Op die dag promoveerde hij op het onderwerp: ‘Politieke onderhandelingen tussen de Nederlandse overheid en religieuze organisaties 1946-1996’. Korter gezegd, zijn studie handelt over de relatie tussen kerk en overheid. Het is lang geleden dat die relatie zo op scherp heeft gestaan als nu in de coronatijd. 

In opdracht van de generale synode heeft een commissie zich bezonnen op de impasse waarin de besprekingen geraakt zijn rond de vraag wat de kerk aan moet met de verschillende hantering van het besluit inzake vrouwelijke ambtsdragers uit 1998 en 2001.