Vorige week heeft het moderamen van onze generale synode aan de kerkenraden binnen ons kerkverband een brief gestuurd met de vraag op zondag 7 juni in het bijzonder in de voorbede aandacht te geven aan de situatie waarin ons land en de wereld zich momenteel bevinden. Op die zondag zou dan ook gedankt kunnen worden voor het goede dat God ons geeft in deze tijd, zoals goede gezondheidszorg en bewaring.

We zitten middenin de ‘intelligente lockdown’ wegens de dreiging van besmetting met het coronavirus. Middenin wil overigens niet zeggen dat het nu nog net zolang duurt als dat het nu heeft geduurd. Hoe het precies zal gaan weet niemand.

Ik moet vaak denken aan al die kinderen die overal op aarde meegesleurd worden. In het land waar ze geboren werden, is het niet meer veilig, en daarom zijn ze door hun ouders meegenomen op hun vlucht: weg uit de ellende, weg uit het geweld, weg uit het gevaar. Die kinderen kunnen daar niets aan doen.

Ze zijn geboren in een wereld waar het ‘hart’ uit verdwenen is. Ze leven in een wereld en in omstandigheden waarin het geen zin lijkt te hebben om te dromen, omdat de hoop waarover het in dromen gaat al kapotgeslagen werd, nog voordat er gedroomd kon worden.

Dit is de derde keer dat ik een Commentaar over rust schrijf. Maar aangezien de vorige al een jaar of drie geleden is, durf ik het nog wel een keer aan. Hoewel ik besef dat je altijd moet oppassen dat dit soort kolommen niet teveel gevuld worden met stokpaardjes…