Of ik nog commentaar heb? Ik dacht het wel. Zo erger ik me meer dan
verschrikkelijk aan dat meisje dat de hele dienst zit te pingen met haar
Blackberry. Waar ik me trouwens ook zo aan irriteer zijn mensen die
altijd iets sneller zingen dan de gemeente; altijd weer een woord
vooruit. En dan heb ik het nog niet eens gehad over hoe schandalig ik
het vind dat ouderen uit de gemeente massaal verstek laten gaan wanneer
er een jeugddienst is. Ondertussen spreken ze er wel schande van als
jongeren ‘hun’ dienst niet zien zitten. Gestoord word ik overigens ook
van een predikant die alles al vier keer herhaald heeft en het daarna in
het dankgebed nog een keer dunnetjes over doet.
Wat me trouwens ook een gruwel is, is het slecht bespelen van het orgel.
En die ouderling zonder stropdas hoeft wat mij betreft niet herkozen te
worden. En nu ik toch bezig ben: ook de tucht stelt niks meer voor
tegenwoordig; hoort u er dan nog wel eens wat van? Ik zou anders best
wat kandidaten weten. En dan heb ik het nog niet eens gehad over die
nieuwe Bijbelvertaling. Alles van waarde hebben ze gewoon wegvertaald.
Een schande zeg ik u! Ik snap die kerkenraad niet; als ik het voor het
zeggen had ….
Misschien hebt u ook wel zo’n rijtje irritaties, ergernissen en andere
agressie’triggers’. Ik ga er voor het gemak maar van uit dat vrijwel
alle gemeenteleden zaken kunnen noemen waaraan ze zich storen. Die ze,
als zij het voor het zeggen hadden, per direct zouden veranderen.
Lees meer: Grote verzoendag
Ik las een verhaal. Het gaat als volgt. ‘Ongeveer honderd jaar geleden
[vandaag de dag is het ongeveer honderdenvijftig jaar geleden, NV] zat
Rabbi Izak Meir Alter van Ger na te denken over de vraag hoe het nu
moest met het ochtendgebed van een man die hij kende. De man in kwestie
was schoenlapper, en zijn klanten waren zo arm dat ze maar één paar
schoenen bezaten. De schoenlapper was gewoon hun schoenen laat in de
avond op te halen en er de hele nacht en een deel van de morgen aan te
werken om ze, voordat hun eigenaars naar hun werk moesten, weer te
kunnen afleveren. Maar wanneer moest de schoenlapper nu zijn
ochtendgebed zeggen? Moest hij bij het aanbreken van de morgen eerst
gauw bidden en dan weer snel aan het werk gaan? Of moest hij de
vastgestelde tijd voor het gebed voorbij laten gaan en af en toe, bij
het opheffen van zijn hamer, de verzuchting slaken: “Wee mij, want ik
heb nog niet gebeden!”?’
Lees meer: Gebed
Onze Heidelbergse Catechismus noemt de eucharistieviering van de kerk
van Rome een vervloekte afgoderij. Een hard woord dat discussie oproept
en bij sommigen weerstand. Onlangs werd daarover opnieuw gesproken. Dat
gebeurde binnen het verband van de gereformeerde kerken (vrijgemaakt).
De gemeente van Barneveld-Voorthuizen deed een verzoek tot aanpassing
van de desbetreffende passage. Zij richtte zich daartoe tot haar
classis. Uiteindelijk zou het verzoek op de tafel van de generale synode
terecht moeten komen. Maar de classis heeft het verzoek terugverwezen.
Het verzoek moest beter onderbouwd worden.
Begrijpelijk is dat velen moeite hebben met de harde toon van de
catechismus op dit punt. Maar we moeten ermee rekenen dat in deze
formulering de tijd meespeelt waarin de catechismus is ontstaan. Het
woord 'vervloekt' is waarschijnlijk opgenomen in reactie op de vele
vervloekingen die Rome korte tijd vóór de verschijning van de
catechismus had uitgesproken over hen die bepaalde rooms-katholieke
leerstellingen niet geloofden. Bovendien klinkt in de formulering van de
catechismus een fel protest door tegen alles wat om de roomse mis heen
was gegroeid.
Maar belangrijker is een andere zaak. Volgens antwoord 80 wordt Christus
in elke mis geofferd. Sommigen menen dat de catechismus daarmee een
verkeerd beeld van de mis schetst. Zij spreken zelfs van een valse
getuigenis.
Lees meer: Pauselijke mis
Een paar weken terug heb ik op zondagavond een bijeenkomst voor
twaalf-plussers bijgewoond, die ging over de gevolgen van drugs en
alcohol gebruik van met name jongeren. Ook in Noordoost Friesland geeft
dit reden tot zorg. Een aantal personen op het terrein van de zorg en
hulpverlening hield een boeiend betoog over de situatie nu en de
nadelige consequenties: hoe jonger je met drugs en alcohol in aanraking
komt, hoe groter de kans dat de hersens onherstelbare schade oplopen.
Ieder weekend worden er in ziekenhuizen jongeren binnen gebracht die
zoveel hebben gedronken, dat soms voor hun leven gevreesd wordt. En niet
alleen drank maar ook drugs. De verpleegkundige schetste in het kort
wat de gevolgen zijn: hersenbeschadiging, de studie lukt niet zo goed
meer, je hebt altijd geld tekort, waardoor je op het criminele pad moet
om aan geld te komen, enzovoort.
Lees meer: Verslaving
Er is grote onrust in ons land over de zorg voor de zwakken in onze
samenleving. Gesuggereerd wordt dat door het beleid van het kabinet
Rutte-Verhagen de zorg wordt uitgekleed. Verschillende demonstraties
tegen het ‘afbraakbeleid’ zijn er al geweest. Zo op het eerste gezicht
komen tal van bezuinigingen en beleidsveranderingen hard aan bij hen die
zorg nodig hebben. Opeens lijkt er geen plaats meer te zijn voor
leerlingen die naar een speciale school zouden moeten. Opeens lijkt het
er op dat duizenden wegtrokken worden uit de veilige werkplek van de
sociale werkplaats. Opeens lijken tal van voorzieningen voor ouderen weg
te vallen. Er wordt schande van gesproken. Toch gebied de eerlijkheid
te zeggen dat er het nodige is mis gegroeid in de sociale
zekerheidssector. Te veel kinderen en jongeren hebben een ‘stempeltje’
gekregen om daarmee recht te krijgen op speciaal onderwijs of op een
Wajong-uitkering. Procentueel hebben wij in Europa de meeste kinderen
met een ‘stempeltje’ en het hoogste aantal jongelui die middels de
Wajong een leven lang een uitkering kunnen krijgt. Daar moet iets mis
mee zijn. En dan bedoel ik niet met deze kinderen of deze jongelui, maar
met de methode waarmee wij hen beoordelen. Op zich lijkt het natuurlijk
geweldig dat bijna iedereen in zijn of haar situatie wordt opgevangen.
Maar het negatieve effect wordt vaak vergeten. Wie een stempeltje heeft
gekregen als zijnde ‘speciaal’ of ‘niet-normaal’ komt daar bijna nooit
meer vanaf. Het blijkt een enorme hindernis te zijn om gewoon werk te
vinden en om zelf te gaan verdienen en om zelf verantwoordelijkheid voor
het eigen leven te gaan dragen. Het maakt heel wat kinderen en jongelui
onnodig afhankelijk. Ze raken opgesloten en geïsoleerd in de zorg. Dat
is niet alleen duur, maar voor hen zelf is het ook uitzichtloos. Het
lijkt barmhartig, maar werkt onbarmhartig.
Lees meer: Er zijn voor de zwakken
