We hebben het meegemaakt! Een zetel meer had erin gezeten voor de CU en
SGP samen. Als één van de twee partijen er voor had gekozen voor de
ander te stemmen hadden ze in de Eerste Kamer één zetel meer gehad. Ik
hoed me ervoor met modder te gaan gooien. Politiek is blijkbaar een
ingewikkeld vak. Voor mij te hoog gegrepen. Een vraag die rest: waar was
dit machtsspel op gericht? Twee christelijke partijen die momenteel
niet goed door één deur kunnen… Dat zal ongetwijfeld waar zijn. En er
zijn ongetwijfeld argumenten te bedenken waarom het ging zoals het ging.
Leg het mij maar uit. Maar begrijpen, nee begrijpen doe ik het niet.
Triester kan het bijna niet. SGP 1. CU 2. 4 in plaats van 3 zetels; had
gekund! In eigen hand hadden ze het! Dan heb je ruim 33 procent meer
zetels! Nee, dat doen we niet. Het gaat me er niet om een bepaalde
partij te kijk te zetten. Maar ik val stil. Is de geestelijke
vervreemding bij de politici van deze partijen dan zo groot geworden? Zo
onoverbrugbaar groot? Of is de gang van zaken bij deze verkiezingen
alleen maar ‘politiek’ te verklaren en zit daar niets ‘geestelijks’ aan.
Maar politiek bedrijven valt toch ook binnen het koninkrijk van God.
Daar hoort toch ook een bepaalde stijl bij? Of vraag ik in deze
verwarrende tijden teveel? Leg het mij maar uit. Begrijpen doe ik het
toch niet.
Lees meer: CU en SGP
Elke krant, tijdschrift en clubblad bestaan uit een aantal vaste
rubrieken. Eén van die rubrieken heeft vaak een columnachtig iets. Een
bepaalde zaak of een gebeurtenis wordt dan onder de loep genomen en van
het nodige commentaar voorzien. Zo heeft het Friesch Dagblad
bijvoorbeeld iedere dag in haar krant een hoofdartikel, genoemd met
dezelfde naam. Het Reformatorisch Dagblad heeft dit ook, maar dan wordt
het ‘commentaar’ genoemd. Ook clubbladen en tijdschriften kennen dit
verschijnsel. In veel gevallen staat de naam van degene die het
geschreven heeft er onder. Daarmee wordt aangegeven, dat het geschrevene
op persoonlijke titel is. Wanneer er geen naam onder staat of onder
pseudoniem geschreven is, mag men er vanuit gaan, dat het onder de
verantwoordelijkheid van de redactie van het blad is.
Lees meer: Binnen de kaders
Het zijn dagen vol gedenken en feest geweest. Bevrijdingsdag, Moederdag
en de... zondag. Kransen werden gelegd, vlaggen uitgestoken, cadeaus
gegeven en links en rechts een knuffel voor moeder. Mooi is dat.
Ontroerend ook. Maar het zijn ook altijd de dagen van het gemis en de
moeite. De vreugde kan nooit onbekommerd zijn. Altijd is er te rekenen
met de schaduwzijde van het feest. Wat er aan vooraf ging, wat en vooral
wie er gemist wordt. We hangen onze zegekransen altijd op kruisen. Dat
moet je stil maken en dat wel langer dan twee minuten. Hoe tast je als
dominee op de kansel naar woorden om én stem te geven aan de vreugde én
stem te geven aan verdriet. Stralend in zomerjurk en broek zitten ze
daar voor je. Mannen, vrouwen, kinderen, vaders en moeders. En je wilt
juichen.
Lees meer: Teer
De broeder bij wie ik op huisbezoek kwam had gelijk: we moeten gericht
zijn op de eer van God. Hij voegde eraan toe dat we niet gericht mogen
zijn op ons eigen hemels genieten na ons sterven. Dan zou ons motief
voor het dienen van God niet zuiver zijn.
Het was deze toevoeging die enige aarzeling bij mij opriep. Zou die
opmerking waar zijn? Zou de aandacht voor de eer van Here staan
tegenover het verlangen naar het hoogste genot? Zou het streven naar de
hemelse blijdschap ten koste gaan van het grootmaken van Gods naam?
Een catechismus uit 1648 biedt uitkomst. Het is een leerboekje dat een
vrucht is van de doorwerking van de Reformatie in Engeland. De
allereerste vraag van deze catechismus luidt: 'Wat is het belangrijkste
doel van de mens?' Het antwoord is: 'Het belangrijkste doel van het
leven van de mens is het verheerlijken van God en het hebben van volle
eeuwige vreugde in Hem'. De opstellers van deze catechismus verbinden
zonder probleem de vreugde in God met zijn verheerlijking. Beide staan
niet tegenover elkaar, maar naast elkaar. Juist in het verlangen naar
vreugde in Hem wordt onze Schepper verheerlijkt. Hoe wordt Hij meer
verheerlijkt dan dat de zondaar zijn vreugde in Hem vindt?
Lees meer: Volle eeuwige vreugde
We hebben deze week Bevrijdingsdag gevierd. En wie bewust daarbij op 4
mei herdacht heeft wie in de diverse oorlogen gesneuveld zijn, soldaten
en burgers, weet maar al te goed dat vrijheid duur betaald wordt. Zeker
in Nederland is de vrijheid een groot goed.
Wie op het wereldtoneel wat rondkijkt, ziet in deze tijd een grote
vrijheidsbeweging in de Arabische landen. Je merkt dat ook deze wat
afgesloten landen door allerlei moderne technieken in aanraking komen
met vrijheid van denken, vrijheid van spreken en politieke vrijheid.
De basisbeginselen van de rechten van de mens gelden over heel de
wereld. Tegelijkertijd zien wij ook hoe sommige machthebbers en absolute
vorsten hechten aan macht. Ze deinzen er niet voor terug om op hun
eigen burgers te schieten, zoals in Tunesië en Syrië. De beelden op de
TV zijn te gruwelijk om getoond te worden.
In de periode dat wij in Zuid-Afrika woonden en werkten, hebben wij de
afschaffing van de apartheid meegemaakt, de onderdrukking van de zwarte
mensen door de blanken. We hebben gezien hoe groot de angst voor wapens
en brute macht kan zijn. Als op zondagmorgen militaire auto’s door de
straten reden, dan doken de mensen in de kerken op de grond. We hebben
daar ook de bevrijding meegemaakt en de eerste vrije stemming. Drie
dagen lang, in lange rijen en met grote vreugde. Ik heb gezien wat
onderdrukking doet aan mensen en ik heb gezien wat vrijheid doet aan
mensen.
Lees meer: Bevrijdingsdag
