Op het internet kun je een site vinden met als titel 'Preken die Spreken'. Verschillende predikanten uit de Gereformeerde Kerk vrijgemaakt hebben er preken op gezet. Een sprekende titel. Want het is waar, door middel van de prediking spreekt de levende God tot ons. Terecht nemen de preken in onze erediensten dan ook een centrale plaats in. Een dienst zonder verkondiging van het Woord is geen eredienst. Het behaagt God, schrijft Paulus, door de dwaasheid van de prediking zalig te maken die geloven. Dat moeten we maar laten staan in een tijd, waarin zien belangrijker is geworden dan horen. Nu zitten er aan een preek allerlei facetten. Gods spreken is veelkleurig en Zijn werk veelzijdig. Geweldig als we met een geopend hart ons door Hem aangesproken weten en de heilbrengende kracht van Zijn Woord en Geest ervaren.

De week van 6 tot 12 februari was de jaarlijks terugkerende Week van de Euthanasie. In diverse media werd aandacht besteed aan mensen die willen sterven en aan hun omgeving. De Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde (NVVE) stelde het onderwerp ’10 jaar euthanasiewetgeving’ centraal, om zo aandacht te besteden aan de politieke kant van het verhaal. In de Tweede Kamer stond ook de behandeling van het burgerinitiatief ‘Voltooid Leven’ op de agenda, maar dat werd uitgesteld. Op de televisie was er aandacht voor het debat over dit gevoelige onderwerp en was er een documentaire te zien over mensen die graag een eind aan het leven wilden maken, maar die niet bij hun arts terecht konden. Die mensen kunnen vanaf 1 maart bij de mobiele Levenseindeklinieken terecht.

Het hangt in de lucht: verbinding. Als de bijna onontkoombare tegenbeweging van de individualisering in de samenleving. Als een ongeplande reactie op het verketteren van hen  die er niet dezelfde opvattingen op na houden als jij. Het geschreeuw tegen, gescheld op en nihiliseren (is dit een bestaand woord?) van al dan niet reële tegenstanders, maakt dat nu plaats voor het verlangen naar verbinding? Ik stip willekeurig wat zaken aan.

Afgelopen zaterdag zat ik met mijn vrouw aan bij een heerlijke oosterse maaltijd samen met nog zo’n dertig andere voorgangers en hun partners. De maaltijd was georganiseerd door een aantal vrouwen(!) die ernaar verlangden dat die voorgangers elkaar zouden ontmoeten, met elkaar zouden spreken en met elkaar zouden delen. Een ontspannen avond. Maar ook een avond met diepgang. In het Koninkrijk van God heb je elkaar nodig en mogen we invulling geven aan het diepe verlangen van de Heiland: opdat zij één zijn. Op zoek naar wat ons verbindt!