In veel gevallen is het geven van applaus voor iemand of een groep personen die een bijzondere prestatie heeft geleverd een normale zaak. Het wordt zelfs bijna van je verwacht. Denk bijvoorbeeld aan een diploma uitreiking. Je zoon of dochter krijgt een paar welgemeende woorden van de schooldirecteur en als de handtekening is gezet en het diploma is overhandigd volgt er een applaus van alle aanwezigen als blijk van waardering voor het behaalde resultaat. Je kunt ook denken aan de uitvoering van een operette, waar na afloop van het optreden door het publiek met de handen wordt geklapt voor de spelers als dankbetoon voor datgene wat geboden is.

Hetzelfde ritueel heb je bij een prijsuitreiking op sportief of cultureel gebied. Voor velen werkt het applaus als een stimulans. Ik kan mij dan ook altijd zeer goed voorstellen, dat na een bepaald soort kunstgenot het publiek behoefte voelt zich te uiten en wel door handgeklap. Zelf heb ik dat meerdere malen als positief ervaren.

Economisch

2012 wordt verschillend geduid. Er zijn politici en deskundigen die zegggen dat we dit jaar wel uit de crisis komen. Anderen hebben er een hard hoofd in. Duidelijk is in ieder geval dat er vastberaden keuzes gemaakt moeten worden. Die keuzes zullen pijn doen. Alom zullen er bezuinigingsmaatregelen genomen worden. Er zal een nieuwe koers gevaren moeten worden om uit de crises te raken.

Ecologisch

Duidelijk is geworden dat de doelstellingen van Kyoto niet worden gehaald. Het knarste al in Kopenhagen. In Durban kwam de duurzaamheidstrein welhaast tot stilstand. De reden ligt voornamelijk daarin dat mogendheden niet meer bereid zijn of niet in staat zijn dure investeringen te plegen om de duurzaamheid te bevorderen. Ik heb al eens eerder gezegd dat duurzaamheid een luxe is die rijke landen zich kunnen veroorloven zolang er geld voor (over) is. Hoe de koers opnieuw richting een duurzamere omgeving te krijgen is een open vraag. Bovendien zijn er ook de nodige twijfels of menselijke inspanning sowieso het klimaat ten goede kan beïnvloeden.