We zitten er middenin. Ik bedoel de Olympische Winterspelen in
Vancouver. Schaatsers (vooral Sven!) maken hun ovalen. Schansspringers
trekken hun strepen. En ijsdansers toveren figuren. Gouden plakken
bemachtigen, daar gaat het om. Als ik de berichten goed begrepen heb
zijn het trouwens Lentespelen geworden. Maar in Canada zijn genoeg
plaatsen te vinden waar sneeuw ligt. Afgeladen vrachtwagens voeren het
witte goedje aan om de pistes te vervolmaken. Reclameboodschappen staan
er bol van. Niemand kan er omheen. Van deze Spelen krijgen we allemaal Svenergy, zoals dat tegenwoordig
heet.
Dat het niet allemaal goud is dat er blinkt, bleek uit het dodelijke
ongeluk van die rodelaar uit Georgi?. Met 140 km per uur vloog hij, na
een stuurfout, tegen een metalen paal van de dakconstructie. Nu ik deze
woorden aan typen ben sijpelen er berichten binnen dat deze jongeman van
21 jaar vooraf doodsbang zou zijn geweest. Of het klopt weet ik niet.
Veelzeggend was overigens wel dat de loop van de baan is aangepast.
Blijkbaar omdat de vorige route toch te gevaarlijk was gebleken. Was
hier de hang naar het spectaculaire sterker dan de veiligheid van de
atleten?
Lees meer: Olympisch vuur
In onze kerken hebben we de gewoonte om regelmatig (minimaal vier keer
per jaar) het Heilig Avondmaal te vieren. In bijna alle gevallen vindt
dat plaats in een ochtenddienst. Een aantal gemeenten kent dan nog het
verschijnsel om het ?s middags ook nog een keer te houden voor die
gemeenteleden die ?s ochtends verhinderd waren. In veel gemeenten hoeft
dat niet, omdat alle faciliteiten (oppas, kinderkerk, etc.) aanwezig
zijn om de avondmaalsdienst bij te kunnen wonen. Dat was vroeger wel
anders. Toen mijn ouders nog kleine kinderen hadden, was er bijvoorbeeld
nog geen oppas bij de kerk, dus ging een van beiden. Later paste mijn
oudste zus op. Maar zodra we in de kerk stil konden zitten gingen we
mee. Eerst bij onze ouders en later mochten we op de galerij zitten.
Daar zaten alle jongeren (en ook wel een paar ouderen) die geen
belijdenis hadden gedaan. Je had dan een mooi zicht op de kerkgangers
die beneden zaten. En er viel heel wat te zien: de schaal met brood en
de bekers gingen door de rijen. Na het slokje wijn zag je heel veel
zusters een zakdoek pakken om de mond af te vegen. Je zag en hoorde een
enkeling kuchen na het nemen van het stukje brood, etc. Je ?proefde? als
het ware de heiligheid van het hele gebeuren. Dat maakte op mij in
ieder geval indruk.
Lees meer: Vieren van en dankzeggen voor het Heilig Avondmaal
Minister Camiel Eurlings, minister van Verkeer en Waterstaat, heeft met
veel bombarie aangekondigd dat de kilometerbeprijzing nu echt
ge?mplementeerd gaat worden. De voordelen zijn groot: minder files, goed
voor het milieu, mensen denken bewust na over het gebruik van de auto,
wie veel rijdt betaalt ook veel, etc. Daarnaast wordt het rijden tijdens
de spitstijden extra belast. De lijst met voordelen lijkt eindeloos. En
de nadelen: die zijn er niet. Er zal geen lastenverzwaring
plaatsvinden, behalve voor de mensen die veel rijden.
Klinkt allemaal veel belovend. Toch zijn er wel een paar kanttekeningen.
De minister belooft dat er voor bijna 60% van de automobilisten geen
lastenverzwaring zal zijn. Sterker nog: voor deze groep wordt het
waarschijnlijk voordeliger. Logischerwijs betekent dit dat de overige
40% het verschil bij moet betalen. Het totaal bedrag moet immers gelijk
zijn aan de huidige opbrengsten van de wegenbelasting en de BPM
(Belasting van Personenauto?s en Motorrijwielen).
Wanneer mensen inderdaad heel bewust met het autogebruik omgaan, heeft
dit als consequentie dat er minder kilometers gereden worden. Dit heeft
tot gevolg dat het bedrag per kilometer weer omhoog moet, om de totale
opbrengsten gelijk te houden. Daarnaast is er ook een grote groep
automobilisten die niet de keus heeft om de auto al of niet te laten
staan, of om buiten de spitstijden om te rijden.
Lees meer: Ledenpeiling
We moeten de zonde meer serieus nemen. U vermoedt daarin een uitspraak
van een predikant ter rechterzijde, die zijn verontrusting ventileert
over de vervlakking in prediking en praktijk. Niets is minder waar. De
oproep komt van dan J.L. Heldring (92), jarenlang columnist van het toch
mondaine NRC Handelsblad. Hij noemt zichzelf een ?ongelovig
protestant?. Hij onderkent opnieuw de grote waarde van de christelijke
religie in de politiek en het sociale leven. Letterlijk zegt hij: ?Ik
zeg dat met enige schroom en schaamte, maar erken de functie van de
erfzonde als politiek buitengewoon nuttig, hoewel ik niet gelovig ben.?
De erfzonde nuttig! Toe maar, in het catechisatielokaal krijg ik dat
amper gelooft. Het argument dat Heldring aandraagt voor ?wat nut u de
erfzonde?? is: ?Christelijke partijen zijn stabieler in tijden van
woelingen dan seculiere partijen. De laatste worden afgerekend op wat ze
hier, op aarde, presteren, terwijl christelijke partijen menen dat het
Koninkrijk des hemels niet van deze aarde is. In deze gedachte zit een
zekere berusting en geduld. Zij geeft tolerantie ten aanzien van het
menselijk falen, ook van anderen.? Een goede conclusie, vind ik, die
naar ik hoop door velen wordt bijgevallen. Hij legt daarmee immers een
tendens bloot in deze moderne tijd, die telkens weer opduikt, namelijk
?fouten kunnen niet worden gemaakt?. Zo ze wel worden gemaakt, dan had
de overheid/werkgever/verantwoordelijke ze moeten voorkomen. Ik hoor het
Frank de Boer van Ajax nog zeggen op een tegengoal: ?Die had natuurlijk
nooit mogen vallen.?
Lees meer: Neem de erfzonde serieus!
Het is een bekend tafereel. Een peuter staat brullend in een supermarkt
en is met geen mogelijkheid in beweging te krijgen. De moeder paait het
kind, maar niets mag helpen. De peuter blijft staan, waar hij staat en
de moeder heeft als enige oplossing het kind bij kop en kont te pakken
en met een rood hoofd zo snel mogelijk de winkel uit te rennen. Zou
zo?n kind genieten van de publieke belangstelling, die het krijgt op
dat moment? Ik weet het niet. Want ook thuis kan de peuter z?n
koppigheid ver doorvoeren door het bordje eten stelselmatig van zich af
te duwen onder een luid: ?Nee!?. Lippen op elkaar en je krijgt er geen
hap in. Er zijn kinderen, die hun koppigheid zover doorzetten, dat ze
hun adem inhouden en daardoor flauwvallen. Het enig wat dan helpt, is
een plens koud water in het gezicht en dan gaan ze van schrik weer
ademhalen.
Het woordje ?nee? wordt geregeld gehoord, tot wanhoop van de ouders.
Ik moest hieraan denken, toen tijdens het Kamerdebat de afgelopen week
Agnes Kant onze premier de vraag stelde: ?Is het nu zo moeilijk om
sorry te zeggen?? Onze premier zei letterlijk: ?Ik neem niets terug?.
Is dit nu koppigheid of is het standvastigheid?
Lees meer: Standvastige premier
