Get the feelin’. ‘t Gevoel, daar gaat het allemaal om tegenwoordig. We
leven van de ene gebeurtenis naar de andere en wat vooral belangrijk is,
is dat jíj erbij was. Dat je meegenomen werd in die golf van gevoel en
adrenaline; er met kippenvel en tranen ooggetuige van bent geweest. Dat
je trots kunt vertellen dat jij er ook bij was: “Ja, ik was ook bij dat
legendarische concert, echt onvergetelijk!”, “Tuurlijk heb ik die film
gezien, wat een ervaring hè.”
Helaas dreigt ook het kerstfeest niet aan deze tijdgeest te ontkomen.
Kerst moet, want Kerst betekent gezelligheid, sfeer, een feestelijk
gedekte tafel, mooie muziek, het knusse van het samen weer zingen van al
die oude kerstliederen, de kerstboom met ballen en een piek, de
kerststal, sneeuw en ga zo nog maar even door. Het is zelfs bijna
onmogelijk om je er aan te onttrekken. Als je niet, feestelijk gekleed,
meegaat naar een kerstnachtdienst en de fantastische sfeer niet in je op
wilt zuigen, dan ben je ronduit een spelbreker. Nee, we willen alles
wat er bij hoort meepakken, het gevoel maximaal genieten.
Mede daardoor zijn rond Kerst de kerken bijkans te klein om alle
belangstellenden te herbergen. Sommige kerken gaan zelfs over tot
dubbele diensten of het gebruik van plaatsbewijzen. Het is natuurlijk
ook een overweldigende ervaring om zo’n ontwapenend kinderkoor gewapend
met kaarsjes al zingend de feeëriek verlichte kerk binnen te zien en
horen komen. Als vanzelf wellen de tranen op. Ook de korte meditatie
over ‘vrede op aarde’ was overigens prima: “Ja, d’r is een hoop
narigheid in deze wereld. Fijn dat we daar met Kerst niet aan hoeven te
denken, ’t gaat nu toch om vrede nietwaar.”
Na zo’n ‘feel-good’-ervaring kun je er minstens weer een jaar tegenaan.
Lees meer: Eén keer niet
Verscheidene gemeenten kennen een nauwer samenleven met een
gereformeerde kerk (vrijgemaakt). Zij hebben daarvoor toestemming
gevraagd aan de classis en verkregen. Dat samenleven komt onder meer tot
uiting in het voorgaan van de predikant van de ene plaatselijke
gemeente in de eredienst van de andere gemeente. Ook kunnen predikanten
voorgaan van andere plaatselijke kerken waar dezelfde verbondenheid tot
stand is gekomen. In sommige plaatsen heeft dit geleid tot een
samenwerking waarbij de beide kerken gezamenlijk de erediensten houden
en de kerkenraden samen vergaderen. Voor deze vormen van onderlinge
verbondenheid is de toestemming van de classis nodig.
De laatstgehouden generale synode van onze kerken heeft echter besloten
dat bij het voorgaan van een predikant van een gereformeerde kerk
(vrijgemaakt) de tussenkomst van de classis niet meer nodig is. Maar dat
geldt niet alleen in het geval van deze dienaren van het Woord. Ook
predikanten van een ander kerkverband kunnen worden uitgenodigd. Wel
moet de generale synode van onze kerken dan over dat andere kerkverband
hebben uitgesproken dat het zich in alles wil stellen op de grondslag
van het Woord van God en de gereformeerde belijdenis.
Lees meer: Aan de andere zijde
Vijf jaar geleden ben ik gevraagd voor de redactie van het Kerkblad voor
het Noorden (KvhN). Na enige bedenktijd heb ik ja gezegd en ben toen
door de classis Leeuwarden benoemd. Vooraf had men mij verteld wat het
redactiewerk inhield: de vergaderingen bijwonen en meedenken over de
inhoud. En wilde je nog een keer wat schrijven, dan kon dat. Maar dat
was niet verplicht. Echter, op de tweede vergadering werd mij al
gevraagd of ik de taak van meditatievoorziener op mij wilde nemen. Dat
hield in dat ik er voor moest zorgen, dat er iedere week een meditatie
kwam in het KvhN, geschreven door een van onze predikanten uit het
noorden. En zo gebeurt het, dat alle predikanten uit het noorden door
mij worden benaderd om eens in de twee jaar een tweetal meditaties te
schrijven. Gelukkig werken ze bijna allemaal spontaan mee. Daar ben ik
blij om. Want wat is er nu mooier dan de lezers iets te vertellen over
de schatten van het Evangelie. Je kunt wel zeggen, dat je daar nooit
over uit geschreven raakt.
Lees meer: Meditatievoorziening
Sinds 2006, toen de website werd opgezet, laat WikiLeaks regelmatig van
zich horen. De site werd bekend als klokkenluider. Overheden moesten
oppassen want hun vuile was kon worden opgehangen. Ook bedrijven waren
niet vrij van bekendmakingen door WikiLeaks. “Leak” is een Engels woord
dat “lekken” betekent. De afgelopen weken zijn deze site en Julian
Assange, oprichter en woordvoerder, veel in het nieuws geweest. Circa
250.000 documenten heeft WikiLeaks in bezit gekregen. Documenten die de
Verenigde Staten niet aan de openbaarheid prijsgegeven wil zien. Echter
8000 daarvan kunnen al benaderd en gelezen worden op het internet. Als
een moderne Robin Hood is Assange nu op de vlucht om uit handen te
blijven van het machtige Amerika.
Lekken. Dat is natuurlijk alleen maar interessant als er iets boeiends
en aansprekends te lekken valt. Als de Amerikaanse voor intern gebruik
bedoelde documenten zakelijke verslagen hadden bevat van deze of gene
Amerikaanse ambassadeur, hadden Assange en zijn medewerkers niet gelekt.
Saaie stukken zouden zij niet hebben geplaatst. “Lees hoe uw vriend
Amerika of uw tegenstander de Verenigde Staten over u denkt!” Dat trekt
publiek en levert sponsors op.
Lees meer: WikiLeaks
Op bijna alles wordt tegenwoordig het woordje ‘duurzaam’ geplakt. Op
stroom, op eieren en brood, op happenings met een stroom leverende
dansvloer. En nu ook op de chocoladeletters van Sint in je schoen. Onder
druk van Oxfam/Novib zijn winkeliers en fabrikanten voor 95% overgegaan
op ‘goede’ letters. Dat wil zeggen, letters gemaakt van cacaobonen die
duurzaam zijn geteeld en verhandeld. 5 % zijn nog ‘foute’ letters, met
name van Droste. Droste moet je dus niet doen in je schoen, zo predikt
ons Oxfam/Novib. En om nu met een schuldgevoel aan een foute Sint-letter
te knabbelen, dat bederft ook de pret. Kweekt uiteindelijk al dat
gedram op duurzaam geen hedonistische heiligen die naar het schijnt geen
vuile handen maken?
We worden verleid door reclamespots en miljoenen subsidies om te kiezen
voor de elektrische auto en de groene stroom, onder andere windenergie.
Lees meer: Chocolade eten zonder vuile handen?
