De eerste helft van deze uitgave is een gedegen en boeiende inleiding van Paul van Geest. Daarin doet hij  verslag van zijn onderzoeksbevindingen naar het ontstaan van de Didachè, een oud en gezaghebbend christelijk geschrift uit de tweede eeuw. Veel is nog onduidelijk, maar wel duidelijk is dat dit kleine geschrift gezaghebbend was in de vroege kerk. Het gaf richtlijnen voor een goede levensorde, een gepaste liturgie en een juiste organisatievorm. Het ging om orde in het persoonlijk en gemeenschappelijk leven, gericht op een christelijke levenswandel die zal uitlopen op de vereniging met Christus bij zijn wederkomst.

Daar zit de kerk vol van. Lastige mensen. De één vindt alleen orgelmuziek passend, een ander wil altijd maar meer instrumenten betrekken. Nog iemand klaagt over kinderen die onrustig zijn tijdens de dienst. Een ander wil juist meer betrokkenheid van de kinderen. Iemand roept om meer diepgang, een ander om meer begrijpelijkheid.

Zo kunnen deze lastige mensen over allerlei onderwerpen een ophef maken. Een kruis in de kerk, of een drumstel voor in de kerk, de lengte van een muzieknoot, bijbelvertalingen, hoe vaak we koffiedrinken na de dienst, kleding van ouderlingen en diakenen, gebruik van beamer, lengte van de dienst, tijdstip van de dienst, liedbundels, de haarstijl van de ouderling van dienst, enzovoorts. En dan heb ik het niet eens over de thema’s die nu landelijk actueel blijken te zijn, zoals homofilie en vrouwen in ambten.

In de voorgeschiedenis van de Synode van Dordrecht speelden niet alleen kerkelijke, maar ook politieke factoren een grote rol. Het is de vraag of de synode überhaupt had kunnen plaatsvinden als er in 1617 niet een omwenteling had plaatsgehad die te danken was aan een lid van het Oranjehuis: prins Maurits (1567-1625), opperbevelhebber van het leger van de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden.

Aanvankelijk sympathiseerde prins Maurits met de remonstranten. Zijn hofprediker was Johannes Wtenbogaert (1557-1644), die betrokken was geweest bij de opstelling van de Remonstrantie in 1610.

In 1617 schaarde Maurits zich echter achter de contraremonstranten, een keuze die niet los gezien kan worden van zijn conflict met de Staten-Generaal en de voornaamste man van dat moment in de Nederlanden: landsadvocaat Johan van Oldenbarnevelt (1547-1619). Oldenbarnevelt had een bestand uitgeroepen in de zich voortslepende oorlog tegen Spanje, terwijl Maurits vond dat de strijd juist naar een beslissende fase in het voordeel van de Nederlanden ging.

Op 5 maart jl. kwam de classis Groningen voor de voorjaarsvergadering bijeen in de Maranathakerk te Groningen. Namens de roepende kerk van Zuidlaren opende ds. R.G. den Hertog de vergadering met het lezen van een gedeelte uit Jozua 1. God geeft de Israëlieten het beloofde land. God is erbij, Hij gaat mee. Wat van Jozua verwacht wordt, wordt ook van ons verwacht. Houd je voor alles aan de wet. Dan zal alles wat je doet voorspoedig verlopen. Gehoorzaam zijn en luisteren naar wat God vraagt ook al is de toekomst onbekend. Wij mogen rusten in hetgeen God ons geeft.

Vervolgens gaat ds. Den Hertog voor in gebed. Hij gedenkt daarin ook de gemeenten Veendam/Wildervank die in de afgelopen periode vacant werd en de gemeente Groningen vanwege het aanstaande vertrek van ds. Den Hertog naar de gemeente Amsterdam-Amstelgemeente.