Gods Geest verbindt generaties

Op D.V. 31 mei 2019 wordt al weer de vierde landelijke kerkendag van de Christelijke Gereformeerde Kerken gehouden. De eerdere edities van 2012, 2014 en 2017 werden door de bezoekers erg gewaardeerd. De mix van ontmoeting, bezinning en samen zingen is voor veel mensen een reden om deze dag te bezoeken.

Veenendaal

Dit jaar is er een nieuwe locatie voor de kerkendag: de Pniëlkerk te Veenendaal. Toch een beetje het kloppend hart van ons kerkverband, omdat in hetzelfde gebouw het landelijk dienstenbureau gevestigd is. De Pniëlkerk is een nieuw gebouw met een grote kerkzaal, en daarmee geschikt om deze dag samen te beleven.

Mooie naam trouwens, ‘Zusters en Broeders des Gemeenen levens’. Schrik niet van dat ‘gemene’, je moet het lezen als ‘gemeenschappelijk’.

De ‘Zusters en Broeders des gemeenen levens’ stammen uit de tijd van de Moderne Devotie. De zusters verenigden zich het eerst, daarna de broeders. Het gaat om een  opwekkingsbeweging aan het eind van de veertiende eeuw. Een soort voorloper van de Reformatie. Centraal in deze beweging stond: persoonlijke levensheiliging, praktische levenswijsheid en een vernieuwing van het christelijke gemeenschapsleven.

In deze roman is de vermogende Nederlander Versluis de hoofdpersoon. Hij is single, woont in Delft en lijdt aan TBC. Op advies van de dokter vertrekt hij naar een warm land in de hoop op genezing. De keus valt op Zuid-Afrika. Na een lange reis arriveert hij in Bloemfontein. Er komen daar meer buitenlanders voor herstel van dezelfde ziekte. Verder is het een kleine gemeenschap, waarin ook Duitsers en Engelsen wonen en een aantal Nederlanders.

Een tijdje geleden stonden in dit kerkblad twee artikelen over orgaandonatie. In het eerste artikel werd gezegd dat een hersendode patiënt bij wie organen worden uitgenomen, afwerende gebaren zou kunnen maken. Soms komt hij of zij iets overeind.

Wetenschappers verklaren deze bewegingen vanuit de reflexen van het lichaam op de ingreep die plaatsvindt. Het enigszins-overeind-komen wordt ook wel de Lazarusreflex genoemd. Die verklaring is aannemelijk. Het woord 'afwerend' was misschien niet helemaal op zijn plaats: het lichaam vertoont reflexen. Het percentage van het aantal keren waarin dat «cursief»  kán «einde cursief»  gebeuren, is ontleend aan een publicatie van Anna Bergmann.