Zij die zachtmoedig zijn, komen op voor het recht van God en de naaste, en weten af te zien van eigen recht. Dat kan betekenen dat zij daardoor klappen incasseren. Dat was ook het voorland van de discipelen. Zij zouden het zwaar te verduren krijgen. Maar Jezus bemoedigde hen.

Hij belooft het allerhoogste geluk aan diegenen die aan Hem verbonden zijn en Hem navolgen, ook op de weg van zachtmoedigheid.

Loof den HEERE, mijn ziel, en vergeet geen van Zijn weldaden( Ps.103,2).

De Heere heeft mij op latere leeftijd tot het wondere ambt van predikant geroepen. De weg naar het ambt was een wonderlijke weg. Zijn wegen zijn ondoorgrondelijk. Het is mijn hartelijke behoefte God groot te maken. Het is goed om enige dingen te noemen waarin Gods goedheid en genade zichtbaar werden. In de gemeente van Scheveningen waren veel kinderen Gods. Veel heb ik met hen mogen delen. Bij veel sterfbedden heb ik gestaan en de grootheid van de Heere in het leven van Gods kinderen gezien. Ik denk aan een oude broeder die zó’n sterk heimwee naar de Heere had. Hij wilde zo graag sterven om bij Hem te zijn. Op een gegeven moment zei hij tegen mij; ‘De Heere is me toch niet vergeten?’ Toen een aantal maanden later het moment van sterven aanbrak, strekte hij zijn handen uit en keek vol heimwee naar het plafond. Het stervensuur brak aan. Hij stierf in de Heere!

Veertig jaar geleden werd u in het ambt bevestigd. Kunt u uw gevoelens van veertig jaar geleden nog omschrijven?

Op 1 juni 1979 werd ik op de leeftijd van precies vierentwintig en een half jaar bevestigd in de gemeente Drogeham. Wat waren mijn gevoelens? Ootmoed: wie ben ik dat God mij zou willen gebruiken? Dankbaarheid dat de begeerte die in mijn hart leefde, gewerkt door de Heilige Geest, vervuld werd. ‘Eén ding heb ik van de Heere begeerd, dat zal ik zoeken: dat ik al de dagen van mijn leven mocht wonen in het huis des Heeren’ (Ps.27). Afwachtend: wat is dat voor volk, deze Friezen die zo’n bijzondere taal spreken? Hoop: de zaaier heeft hoop op de oogst. Ik was jong en onervaren, op dat moment nog ongehuwd – wel verloofd, dus met een blij vooruitzicht - maar ik moest alles nog leren in de praktijk. Ik ben dankbaar dat de gemeente ervaring had met kandidaten en dat er broeders waren in de kerkenraad die mij met raad, daad en gebed hebben bijgestaan.

Vroeger was alles ver weg. Maar nu is alles zo dichtbij gekomen. Zojuist heb ik bij vrienden Kashif opgehaald. Kashif is een Pakistaanse christen. We weten allemaal dat die het moeilijk hebben. Soms laait de haat in Pakistan angstwekkend hoog op. Soms is het rustig, maar altijd loert er gevaar.

De christenen daar moeten verschrikkelijk op hun woorden letten. Een verkeerd woord kan je leven kosten. En ouders zijn altijd blij als hun kinderen weer uit school thuis zijn. Kinderontvoering komt regelmatig voor. Kashif had iets gezegd dat verkeerd werd opgevat. Hij kreeg heel serieuze dreigbrieven. Hij vluchtte naar het ‘christelijk’ Europa, in de hoop dat hij daar begrip zou vinden. Dat viel tegen. Drie jaar is hij nu al van zijn vrouw en kind gescheiden. Het doet me pijn dat we in juridisch opzicht zo weinig voor hem kunnen doen. Kashif is een van de vele christen die lijden onder geloofsvervolging.