Advent

we leven toe naar het Kerstfeest

we vieren de geboorte van Jezus

elk jaar weer

Kerstfeest staat voor vrede

op aarde

dat zingen we

ondertussen

Op de hoek bij een grote supermarkt staat een enquêteur. Ze vraagt aan het voorbijgaande publiek of ze iets mag vragen. Meer dan de helft zegt geen tijd te hebben en loopt gehaast verder. Een mevrouw in een scootmobiel, ze is hardhorend, mindert even vaart en zegt: ‘Wat zegt u?’
De enquêteur, met op haar neus een rood clownsdopje, vraagt of ze wel eens van Cliniclowns gehoord heeft.
Haar antwoord is kort: ‘Nee.’ Ze  geeft aan dat ze verder wil gaan.
‘Een fijne dag nog’, zegt de enquêteur.

Ons kerkverband telt verscheidene deputaatschappen: commissies met deskundigen op een bepaald terrein. De kerken dragen het werk van deze deputaatschappen. Ze dragen het werk financieel, maar vooral ook door betrokkenheid. Voor deze betrokkenheid is onder meer nodig dat je weet wat een deputaatschap zoal doet. In deze rubriek vertellen deputaatschappen over hun werk. Deze week een artikel van het deputaatschap kerkorde en kerkrecht.

Waarom staan er op Prinsjesdag dranghekken in Den Haag langs de route, die de Gouden Koets met de koning en de koningin aflegt? Het antwoord laat zich raden: om een vrije doorgang te waarborgen voor de koning en zijn gevolg. Waarom hebben we in de kerk een kerkorde? Het antwoord is: om een vrije doorgang te waarborgen voor de Koning en zijn woord. Daar heb je nu precies de functie van dat groene boek (de uitgave van 2011) met alle afspraken die de eeuwen door gemaakt zijn. Want de opzet van onze kerkorde dateert al van 1571, toen de synode van de Nederlandse vluchtelingenkerken gehouden werd in Emden. 

‘Er is iets heel ergs gebeurd’. Aan de andere kant van de lijn hoor ik de aangeslagen stem van Jacoline. ‘Beyn heeft een eind aan zijn leven gemaakt’.

Wat erg. Beyn is een Eritrese statushouder. Hij woont een maand of zeven op Urk, wachtend op zijn vrouw en zoontje. En nu was voor de tweede keer zijn verzoek voor gezinshereniging door de IND afgewezen. Hij heeft het kennelijk niet kunnen verwerken. Libië was erg, de Middellandse Zee was erg, maar dit was erger. Een paar uur later zitten we in het huis van Omar, de enige moslim Eritreeër op Urk. Omar had Beyn die dag gevonden. Nu bood hij zijn huis aan omdat het huis van Beyn nog niet vrijgegeven was. Verslagen en huilend zitten we bij elkaar. De volgende dagen komen we samen in het huis van Beyn. Warm ingericht en aan alle wanden hangen platen met bijbelse afbeeldingen. Telkens komen er nieuwe vrienden en verre familieleden luid huilend het huis binnen. Er zijn tussen de dertig en veertig mensen. De meesten blijven slapen. Gewoon op de grond. Vrijdag zijn we met een klein groepje in het rouwcentrum. Het lichaam van Beyn wordt door een gespecialiseerde uitvaartvereniging opgehaald om terug gebracht te worden naar Eritrea. Daar werd hij zondag begraven.