Dumela! Begin maart vertrokken wij naar Lesotho, een bergachtig land geheel omgeven door Zuid Afrika. In het plaatsje Thaba Tseka hebben wij het afgelopen jaar gewoond en gewerkt. In Thaba Tseka staat het Paray ziekenhuis, waar Elsemarie werkte als arts. Aan het ziekenhuis is een verpleegkunde opleiding  gekoppeld waar Vincent les gaf in exacte vakken.

Op het moment van schrijven is er voor mij (Elsemarie) nog maar één werkdag in het ziekenhuis over. Terugkijkend is de tijd ontzettend snel gegaan en heb ik veel mogen leren. En naar ik hoop, ook wat mogen bijdragen aan het ziekenhuis hier in dit mooie bergdorpje. De laatste maanden heb ik op de SOT (small operation theatre) en grote operatiekamer gewerkt. Na het assisteren van vele keizersneden, kon ik afgelopen week de operatie zelf uitvoeren! Dat was erg bijzonder en mooi om te doen, en een mooie afsluiting van mijn tijd hier.

In ons land gaan de kerkdeuren iedere zondag open om mensen van alle leeftijden binnen te laten. Wat ze daar komen doen? Als je dat de kerkgangers zelf zou vragen, zou je een grote diversiteit aan antwoorden krijgen: God ontmoeten, zingen tot eer van God, naar de kindernevendienst gaan, bidden, luisteren naar de Bijbelse boodschap, mijn geloof delen met anderen.

Van deze antwoorden kun je blij worden. Maar soms hoor je ook zeggen: dat ben ik nou eenmaal zo gewend, ik zou het niet weten, of ik moet van mijn ouders maar het zegt me niet zoveel.

Als je jongeren vraagt wat ze van de kerk vinden, beginnen ze over de zondagse kerkdienst te praten. Wat daar gebeurt is voor hen van wezenlijk belang. Al die andere aspecten die bij het kerk-zijn horen zoals catechese, club, ontmoeting met jongeren van de kerk, zorg voor elkaar, God dienen, komen op de tweede plaats. Nee, de kerkdienst. Dat is het eerste wat genoemd wordt. Vaak  niet in positieve zin. Ik zal er een paar noemen: niet feestelijk, kerkenraad komt met strakke gezichten binnen, verouderd taalgebruik, liederen uit een andere tijd, geen onderlinge communicatie, alleen de dominee heeft het woord, te lange preken, die voor jongeren weinig raakvlakken hebben met wat ze door de week meemaken, zo weinig leeftijdsgenoten in de kerk.

Sommige hierboven genoemde elementen zijn misschien wat overdreven, maar toch… Dit alles bij elkaar roept de vraag op of de kerkdiensten van vandaag nog wel geschikt zijn voor jongeren.

De eerste zondag van februari is in de Christelijke Gereformeerde kerken ‘Hulpverleningszondag’. Dit jaar valt deze op 7 februari 2016.

Nadat in 1953 een groot deel van ons land getroffen werd door de watersnoodramp, collecteerden onze kerk voor de noodhulp aan de getroffenen. De hulpverleningszondag werd toen in het leven geroepen.

Een ramp kan overal gebeuren. Ieder mens is zich dat min of meer bewust. Maar als een ramp in je directe omgeving plaatsvindt, maakt dat indruk. Wat is goede hulp dan onmisbaar.

De afgelopen jaren werden veel arme landen getroffen door (natuur)geweld. U gaf gul voor noodhulpcollectes waartoe deputaten diaconaat opriepen. Reden voor dankbaarheid! Deputaten diaconaat hebben daarom besloten de hulpverleningszondag dit jaar in het teken te stellen van noodhulp aan getroffenen wereldwijd.

In aanloop naar de hulpverleningszondag een serie van vier artikelen over de noodhulp die onze kerken de afgelopen jaren verleenden. In dit eerste artikel: Filipijnen.

Ongebruikelijk, de bevestigingstekst op 16 januari 1976 in 't Groningse Winschoten: Welzalig hij, wiens overtreding vergeven, wiens zonde bedekt is (Ps. 32, 1). Had mijn oom en inspirator, ds. Mans Toorman, legerpredikant, niet een ánder bijbelwoord kunnen bedenken? Maar nee, dit psalmwoord was de tekst «cursief» op het graf «einde cursief» van mijn grootvader in Wildervanksterdallen. Hij overleed in februari 1941. Zou nù 151 jaar oud zijn. De bevestiger ging dus ver terug in het verleden. 'Dat was jouw opa’s houvast, m’n jongen, en voor jou: het hart van je bediening!'

Dan komt zo'n tekst in een bepaald licht te staan. Het werd de 'rode draad' in mijn predikantswerk.

Want 'die mij oordeelt, is de HERE!' En wie dan de «cursief» genade «einde cursief» van Christus kent als zijn fundament, weet zich ook «cursief» veilig «einde cursief» en aanvaard in Gods familie!