Deze kop las ik in een advertentie in het Kerkblad voor het Noorden van de CGK. Ik pak het blad en blader het door. Vier bladzijden met een gevarieerde inhoud. Een overdenking, boekbespreking, een column. Geschreven door een predikant of een herdersjongen. Verder nieuws uit de kerken.

Je leest in welke kerk welke dominee voorgaat en als die niet voorhanden is, staat er ‘leesdienst’. Ik heb dat altijd een aparte benaming gevonden. Leesdienst, wat is daar anders aan dan aan een gewone eredienst? Daarin wordt net zo goed gezongen, gebeden, gepreekt, een collecte gehouden. Het enige verschil zit hierin dat iemand die geen  dominee is een preek leest. Er zijn trouwens ook dominees die hun preken lezen. U merkt, ik praat even hardop tegen mijzelf.

Aan het begin van de vergadering konden we met elkaar terugkijken op het examen van broeder Rozema. Het classis examen werd met goed gevolg afgelegd en, als u dit leest, heeft de bevestigings- en intrededienst in Onstwedde reeds plaatsgevonden.

In het gezin van dominee Postma werd een dochter geboren. Alle reden om met een dankbaar gevoel, samen in gebed tot de Here onze God, de classisvergadering te beginnen.

In de voorjaarsvergadering worden over het algemeen de afgevaardigden verkozen voor de Particuliere Synode van het Noorden. Daarop was dit jaar geen uitzondering. Na de diverse noodzakelijke stemrondes waren de afgevaardigden bekend.

In het eerste artikel heb ik enkele vragen gesteld bij zogenaamde genezingsdiensten en genezingsbedieningen. Ik heb er meer. Bijvoorbeeld dat men tracht genezing op het gebed te 'organiseren'.

In een genezingsdienst moet in ieder geval een bekende gebedsgenezer aanwezig zijn, de sfeer moet ernaar zijn en die wordt opgewekt door het langdurig zingend herhalen van liederen met specifieke teksten.

Daarna vinden er gebeden plaats. Zieken moeten naar voren komen, en onder het voor mijn besef vaak dwingend aanroepen van de naam van Jezus moet dan het wonder gaan gebeuren. ‘Moet’, ik schrijf het niet voor niets zo, want dat is de bedoeling. Wat blijft er nog over van wat in de Bijbel zo overduidelijk is: dat God zich niets laat afdwingen, dat Hij vrij is en dat wij diep afhankelijk zijn. Is het niet opvallend dat we in de Bijbel geen genezingsdiensten tegenkomen? Als er één situatie geweest zou zijn die zich daarvoor in het bijzonder geleend had zou dat toch wel de situatie bij Bethesda geweest zijn, waarover Johannes 5 ons verhaalt. Toch maakt Jezus er geen genezingsdienst van, al waren er zeer veel zieken: er wordt slechts één zieke genezen.

Het zal niet veel betoog behoeven dat de vragen rondom geloof en genezing  steeds opnieuw in de aandacht staan van veel gemeenten en kerken. Er hoeft alleen maar gewezen te worden op de genezingsdiensten van diverse voorgangers en de PR die ze organiseren.

Het zou goed zijn om eens te kijken welke motieven er schuil kunnen gaan achter het verlangen naar gebedsgenezing, geloofsgenezing, de genezingsbediening, hoe men het verder ook wil noemen. Allereerst is dat bij veel zieken een verlangen naar genezing. Dat verlangen zal uiteraard niemand zieken kwalijk nemen, al is daarmee nog weer niet alles gezegd. Een dergelijk verlangen komt ook in de Bijbel voor. Als Jezus vraagt aan Bartimeüs: ‘Wat wilt gij dat ik u doen zal?' is het antwoord: 'Dat ik ziende worde' (Luc 18, 41).