Een enkele keer zie je een kerk in een landelijke omgeving, omringd door een paar huizen en soms nog een pastorie. De gereformeerde kerk in Augustinusga is hier een voorbeeld van. Bijna op de grens van Surhuizum en Augustinusga vind je de Pypke-tsjerke. Maar in verreweg de meeste gevallen staan kerken in een woonwijk. De kerk heeft dus buren en niet weinig ook. Maar hoe onderhoudt de kerk contact met de buren en hoe krijgen de buren contact met de kerk?
Zendelinge Jannie Kruize, al 19 jaar werkzaam in Mozambique, heeft een zeer heftige en emotionele periode achter de rug. In augustus sloot de overheid definitief het babyhuis in Marromeu. Het was een niet te winnen strijd, die veel pijn en verdriet heeft veroorzaakt. Eerder dit jaar stond Jannie oog in oog met de dood toen gewapende mannen het babyhuis in Luabo overvielen en daarbij dreigden om Jannie te vermoorden. Nu zit ze veilig in Nederland, maar dat ging niet zonder slag of stoot. Door tegenwerking van de autoriteiten kostte het drie maanden om het visum rond te krijgen.
In een prachtige boerderij aan de rand van Emmer-Compascuum vertelt de zendelinge haar verhaal. Soms met een brok in haar keel. Jannie heeft voor drie maanden onderkomen gevonden in het huis van een zuster van de CGK Emmen. Met haar drie adoptiekinderen Stefano (15), Mateus (10) en Nando (6) verblijft ze in het achterste deel van de woning, waar een soort van tweede woonruimte is gecreëerd. Jannie: 'Het belangrijkste voor mij is nu dat ik tot rust kom en dat ik alles wat er gebeurd is los kan laten. Dat gaat zeker niet gemakkelijk. Ik merk aan mezelf dat ik alle emoties maar moeilijk toelaat. In Mozambique heb ik daar ook nooit tijd voor gehad, daar leef je gewoon door. Nu is het vooral zaak dat ik de dingen een plekje leer geven.'
We waren met drie vrienden. Bas, Rook en ik. We gingen alle drie naar dezelfde MULO aan de Tol, een buurtschap tussen Werkendam en Nieuwendijk in het Land van Heusden en Altena. We volgden alle drie de B-afdeling, want we wilden de techniek in. We zaten in hetzelfde examenjaar 1956 en deden in Dordrecht examen, eerst schriftelijk en daarna mondeling.
Nu, tijdens dit mondeling examen gebeurde het. De morgen was voorbij en er werd tussen 12.30 en 14.00 uur gepauzeerd. De examenkandidaten moesten buiten het examenlokaal hun broodjes zien op te eten. Wij vonden met z'n drieën een restaurant in de buurt van het gebouw waar de examens werden afgenomen, tegenover het standbeeld van de gebroeders De Witt in deze stad.
In de vorige twee artikelen kwamen twee doodlopende hoofdwegen ter sprake. Die van de ethiek (plicht) en die van het egocentrisme. Beide wegen bleken ikgericht en daarmee onvruchtbaar. In de praktijk van alledag combineren zowel christenen als niet-christenen deze beide wegen om een bepaalde balans te creëren.
Een balans waarin we enerzijds wat rekening houden met wat ‘men’ of God van ons verwacht maar anderzijds zelf ook nog wat aan onze trekken komen. Geen van beide wegen geven blijvende vervulling of geluk. Geen van beide leiden tot een thuiskomen, bij onszelf en bij God. Dus ook niet als we ze combineren.
Leefpatronen wijzigen zich vaak haast ongemerkt, zodat veranderingen vaak gemakkelijk aanvaard worden. Verschil met voorheen realiseren we ons meestal pas als we afstand van ons zelf nemen. Bovendien zijn we geneigd onze eigen leefwereld en onze eigen opvattingen als de enig juiste leefmogelijkheid te zien.
In het kerkblad van 17 juni 2014 geeft Henri Scholing uit Noordscheschut uiting aan wat hem bezighoudt omtrent de ontwikkeling die hij waarneemt aangaande de zondagsrust en de ruimte voor de ontheiliging van de zondag die er vandaag z.i. helaas is. Hij stelt de zondag synoniem met rustdag, de dag van de Heer, een dag waarop de heiliging van God centraal dient te staan.
Laten we eens wat zaken op een rij zetten die in het verleden zoal werden gedaan of juist achterwege gelaten met de intentie de zondag tot rustdag te maken en op die dag de heiliging van God centraal te doen staan. Zaken waar we ten opzichte van toen vandaag vaak heel anders mee omgaan. Ik maak hiervoor gebruik van gegevens die de Friese Kerkhistorische Vereniging «cursief» Folk en Tsjerke «einde cursief» omstreeks 1960 verzamelde over de leefsfeer die in hoofdtrekken tot ongeveer 1960 is blijven bestaan. Door alle verscheidenheid heen werd vrijwel overal in Friesland die sfeer gekenmerkt door ingetogenheid, gestrengheid en naleving van regels. Er was in dit opzicht weinig verschil met andere streken in Noord-Nederland waar al eeuwen het calvinisme domineerde.
