De tijden veranderen, wie zou het ontkennen? En wij veranderen op vele gebieden mee, wie zou dát ontkennen? In kleding, in spraakgebruik, in tradities. Maar hoe is het met de wekelijkse erediensten?Daar verandert ook veel.

Nog één aspect besprak ik niet: de opkomst van de gemeente in de zondagse erediensten. Waarom komt dat als laatste aan bod? Wel, ik vind het het lastigste onderdeel. En wel omdat er al zó veel over gezegd en geschreven is - moet en kan ik daar nog veel aan toevoegen? Maar ook omdat dit onderdeel pas echt zinvol op tafel kan komen na alles wat in de voorgaande artikelen is geschreven. Die opkomst in de kerkdiensten hangt namelijk nauw samen met de vraag hoe u en jij naar die kerkdiensten uitkijkt.

Het verlangen om een woord van de Here te ontvangen, het verlangen om Hem samen met de gemeente te prijzen, het besef dat gemeente zijn ook echt sámenkomen en ontmoeting betekent, dat alles zal de gemeenteleden innerlijk aansporen om aan de zondagsviering inhoud te geven. Waar dat innerlijke verlangen ontbreekt zal het bijwonen en meebeleven van de erediensten onder druk komen te staan. En te vrezen is dat alle oproepen om toch trouw te zijn geen doel zullen treffen tenzij de Here het zelf keert.

De tijden veranderen, wie zou het ontkennen? En wij veranderen op vele gebieden mee, wie zou dát ontkennen? In kleding, in spraakgebruik, in tradities. Maar hoe is het met de wekelijkse erediensten?Daar verandert ook veel.

Met regelmaat komt tijdens de catechisatie, bij de jongste groep, aan de hand van een boekje de eredienst aan de orde. Daarin wordt ook de predikant genoemd; logisch, want hij vervult heel wat onderdelen. En wij hebben dat altijd heel gewoon gevonden; nou ja, ieder geval tot voor kort, en in vele gemeenten nog steeds. Maar... in dat catechisatieboekje wordt aan de catechisanten gevraagd wanneer die predikant namens God spreekt en wanneer hij namens de gemeente spreekt. En dan blijkt hij in de kerkdiensten een soort 'dubbelrol' te vervullen. Behalve bij het zingen: daar mag de gemeente volop met hart, mond en ziel meedoen. Ondeugend: soms zing ik (bijna) namens de gemeente: namelijk wanneer ik een psalm of een lied opgeef dat slecht bekend blijkt te zijn. Tip voor de beamerende gemeente (en dat worden er meer en meer): zorgt u toch voor een weergave waarop niet alleen de tekst, maar ook de muzieknoten staan. Anders zal ons zangbundeltje kleiner en kleiner worden. Tot schade!

Wat gebeurt er in Genesis 30 met de schapen en de geiten van Laban? Wat is de rol die Jakob daarin speelt? Het klinkt nogal onalledaags. In onderstaande bijdrage hoop ik met u helder te krijgen wat er precies speelt.

De geschiedenis is bekend. Jakob (‘hij houdt de hiel vast’, ‘hij bedriegt’) verwerft met list het eerstgeboorterecht van zijn broer Ezau voor een schotel linzensoep. Daarna, als het met de zegen voor de eerstgeborene mis dreigt te gaan, nemen zijn moeder en hij het heft in eigen hand en neemt Jakob de zegen met bedrog. Als hij daarna moet vluchten voor de woede van zijn broer Ezau – weliswaar mét de zegen van de HEERE, de God van zijn vader Abraham en de God van Izak (Gen. 28) – komt hij in Haran terecht bij zijn oom Laban. En dan blijkt hij in zijn oom zijn evenknie gevonden te hebben als het gaat om bedrog. Want als er één listig is, dan is het Laban wel. Hij manoeuvreert zijn dochter Lea in het huwelijksverbond met Jakob, terwijl die van mening was met Rachel te trouwen. Dat mag dan na een week ook wel. Maar op deze manier heeft Laban a) zijn niet zo aantrekkelijke dochter aan de man gebracht en krijgt hij b) een dubbele bruidsschat: Jakob werkt immers nogmaals zeven jaar voor Laban. De bedrieger (Jakob) wordt dus bedrogen (door Laban). Dat gaat door in Genesis 30.