Herinnering in de laatste levensfase
Iedereen heeft ze: herinneringen. Dat wij op het verleden terug kunnen blikken, is met ons menszijn gegeven. We staan niet alleen in het heden, maar kijken terug en blikken vooruit. De beelden die we in onze achteruitkijkspiegel zien, zijn voor ieder mens uniek. Wanneer twee mensen hetzelfde meemaken, kunnen zij er toch verschillend op terugkijken, omdat ze andere gedachten of gevoelens ten opzichte van het gebeuren hebben.
Naarmate we ouder worden, gaan herinneringen een steeds belangrijkere rol spelen in ons leven. In het contact met oudere mensen kunnen we merken dat zij graag over ‘vroeger’ vertellen en hun levensverhaal met ons willen delen. Dit zien we ook bij mensen die zich in de terminale fase van een ziekteproces bevinden, als zij hier nog de kracht voor hebben. Waarom zou dit zo zijn? De intensiever wordende reflectie op het verleden is wel verklaard vanuit de behoefte om van het leven de balans op te maken.