2013 is het jaar waarin in menige publicatie aandacht werd en wordt besteed aan de bekende schrijver C.S. Lewis. Naast herdrukken van zijn werk verscheen ook een nieuwe biografie. Dit keer van de hand van Alister McGrath (C.S. Lewis. A Life; in het Nederlands: C.S. Lewis. Excentriek genie, Onwillige profeet). Reden van de drukte rond Lewis? Op 22 november 2013 was het vijftig jaar geleden dat hij overleed. Het boekje waarover ik het in dit artikel wil hebben is zeker niet het onbekendste van zijn werken. Het is het bekendste deel uit een serie van zeven: The lion, the witch and the wardrobe (in het Nederlands uitgegeven als ‘De leeuw, de heks en de kleerkast’).

Naar die uitspraak is lang uitgezien. Ook wel met spanning. Een uitspraak over homoseksualiteit en homoseksuele relaties. Maar tijdens haar zitting op woensdag 27 november 2013 werd die uitspraak gedaan. Unaniem. Daarover hebt u twee weken geleden kunnen lezen in het artikel met een samenvatting van het visiedocument dat aan de uitspraak ten grondslag ligt.

Verder kwam tijdens de elfde zitting nog een aantal andere zaken aan de orde. Onder meer het rapport van deputaten kerk en Israël. Daarover was al eerder gesproken, nu werden beslissingen genomen. Besloten werd dat deputaten de komende tijd zullen studeren op de betekenis van de term 'Israël' in kerk en theologie. Ook zullen ze onderzoeken of er voldoende draagvlak in de kerken is voor een Israëlzondag.

Een grote kring van mensen danst, meest hand in hand, rondom een kleinere kring van mensen die lopen met een boekrol in hun armen – dat gebeurt op een bijzondere dag: Simchat Tora, ‘Vreugde der Wet’. Het is de meest uitdrukkelijke uiting van een vreugde die er ook op andere momenten en manieren is, de vreugde over het geweldige voorrecht te mogen leven met het Woord en de Wet van de Here. Op Simchat Tora krijgt Psalm 119 handen en voeten. Ik heb het nu een paar keer meegemaakt in Israël, en vond het telkens indrukwekkend en aanstekelijk!*

De ouden van de stad komen bijeen onder de poort en bespreken de zaken van alle dag.

De oude bleef in de deuropening staan.  Een beetje sneeuw was op de mat en over zijn voeten  gevallen toen hij de deur open deed. Verrast had hij naar zijn voeten gekeken. Nu dwaalde zijn blik rond door de straat en links over het grote plein van de stad. Helemaal wit. En niet zomaar een beetje wit, een complete metamorfose. Was bij het slapen gaan de stad nog vrieshelder geweest, nu was hij warmwit bedekt onder koude deken, die nog verried waar alle dingen stonden voordat het ging sneeuwen.  De oude zou deze dag de eerste zijn die het plein over zou steken. Misschien was dat alle andere dagen ook wel zo, maar dan kon je het niet zo overduidelijk zien. Vandaag wel. Geen mens, zelfs geen kat in de nacht had de dikke laag witheid verstoord met zijn spoor.