Achteraf had hij zich met de zaak opgescheept gevoeld, maar ja, probeer maar te weigeren als ze je zo onder druk zetten. In de eerste plaats Marrie, natuurlijk. Naderhand had hij wel begrepen hoe die grapjassen het hadden aangepakt. Marrie was een schat en wist daarvan ook goed gebruik te maken. Bovendien beschikte ze altijd over argumenten die ze heel lief en met veel geduld telkens wist te herhalen tot heel je weerstand als een opgeblazen fort met de grond gelijk was gemaakt. Dat zou je misschien achter dat lieve gezichtje niet verwachten, maar wat eenmaal door haar besloten was kletsten geen tien advocaten haar weer uit haar hoofd. Hij was dan ook direct op zijn hoede geweest toen ze erover begonnen was en het had geen vijf minuten geduurd voor hij begrepen had dat zijn vonnis reeds was geveld. Ondanks dat had hij zich als een tijger verzet tegen het verzoek.

Wij zijn Alexander, Linda, Eva en Maria Aalderink. We hebben sinds ons huwelijk in 2003 in Deventer gewoond. Op 2 december zijn we naar De Westereen verhuisd, waar Alexander op 12 december intrede hoopt te doen in de Christelijke Gereformeerde Kerk van Zwaagwesteinde.

Alexander (36) werkte als administrateur bij ProRail, en ooit studeerde hij om makelaar te worden. Maar eigenlijk trok het ambt van predikant al vanaf zijn zestiende jaar. Er waren altijd praktische bezwaren en redenen om het niet te doen, maar langzamerhand namen de mogelijkheden en het roepingsbesef de overhand.

Na de geboorte van onze oudste dochter kwam de mogelijkheid om fulltime te studeren – naast het huisvader zijn – en dat is op een bijzondere manier gezegend. Zeven jaar later mocht hij afstuderen en werd hij beroepbaar gesteld. Wat hebben we op een bijzondere manier Gods plan met ons leven langzamerhand duidelijk zien worden! Dwars door alles wat we meegemaakt hebben was er leiding vanuit Gods trouwe Vaderhand.

Op oudejaarsnacht werd er vroeger wat versleept op het platteland - een goede gewoonte. Zo stond er eens een boerenwagen op het dak van een school. In onderdelen uit elkaar gehaald, omhoog gehesen en daar weer in elkaar gezet.  Of werd het frame van een gevonden fiets over een lantaarnpaal geschoven.  Krijg die maar weer eens terug.

Onder de kerkelijke gemeente van Ten Boer  hadden we diverse boerenfamilies wonen.  Dat die onze speciale aandacht hadden tijdens de oudejaarsnacht, dat spreekt voor zich. Eén van hen, familie Oosterveld, had achter in het land een grote tankwagen laten staan.  Die tankwagen, een grote metalen cilinder met grote ijzeren wielen…  daar konden we geen weerstand aan bieden. Die vroeg gewoon om onze aandacht. En dus gingen we in het nachtelijk duister het land in. Met de bedoeling die wagen op te halen en op het heuveltje naast onze kerk te zetten.

De tijden veranderen, wie zou het ontkennen? En wij veranderen op vele gebieden mee, wie zou dát ontkennen? In kleding, in spraakgebruik, in tradities. Maar hoe is het met de wekelijkse erediensten?Daar verandert ook veel.

Nog één aspect besprak ik niet: de opkomst van de gemeente in de zondagse erediensten. Waarom komt dat als laatste aan bod? Wel, ik vind het het lastigste onderdeel. En wel omdat er al zó veel over gezegd en geschreven is - moet en kan ik daar nog veel aan toevoegen? Maar ook omdat dit onderdeel pas echt zinvol op tafel kan komen na alles wat in de voorgaande artikelen is geschreven. Die opkomst in de kerkdiensten hangt namelijk nauw samen met de vraag hoe u en jij naar die kerkdiensten uitkijkt.

Het verlangen om een woord van de Here te ontvangen, het verlangen om Hem samen met de gemeente te prijzen, het besef dat gemeente zijn ook echt sámenkomen en ontmoeting betekent, dat alles zal de gemeenteleden innerlijk aansporen om aan de zondagsviering inhoud te geven. Waar dat innerlijke verlangen ontbreekt zal het bijwonen en meebeleven van de erediensten onder druk komen te staan. En te vrezen is dat alle oproepen om toch trouw te zijn geen doel zullen treffen tenzij de Here het zelf keert.