Wordt het niet steeds lastiger – en misschien ook wel: gevaarlijker – om als gelovige getuige te zijn van Jezus?

Op de dag dat ik dit artikeltje schreef, las ik ’s morgens het vierde hoofdstuk van het boek Handelingen. Daar wordt door Lucas verteld dat Petrus en Johannes door de Raad worden verhoord, en dat hen ‘dreigend’ verboden wordt over Jezus te blijven spreken. Wanneer Petrus en Johannes daarna worden vrijgelaten, bidt de gemeente of de Here op die dreigingen wil letten en of Hij zijn dienstknechten wil geven dat ze met alle vrijmoedigheid zullen blijven getuigen (zie Hand. 4, 29).

Oog in oog met de dreiging die aan het opkomen is en die steeds duidelijker wordt, bidt de gemeente: Here, geef ons dat we onze mond niet houden, en dat we vrijmoedig blijven spreken over U.

Ds. R. van Kooten heeft een mooi boek geschreven over het bijbelboek Ruth. Zijn boek omvat in totaal zestig hoofdstukken. Elk hoofdstuk behandelt een tekst, een deel van een tekst of een aantal teksten uit dit bijbelboek, weergegeven in de Statenvertaling en de Herziene Statenvertaling. Terecht besteedt ds. Van Kooten de nodige aandacht aan de tijd waarin het verhaal zich afspeelt. Maar ook de lijnen naar de praktijk van het dagelijks leven ontbreken niet. De bundel heeft een meditatief karakter. Hij leent zich uitstekend voor persoonlijke overdenking van het Woord van God, maar is ook geschikt voor bespreking in bijbelkringen. Daaraan kunnen de vragen aan het einde van elk hoofdstuk dienstbaar zijn. Het boek geeft daadwerkelijk leiding in het geestelijk leven. Echt opbouwend. Verder: de taal is helder. De schrijver gebruikt geen lange ingewikkelde zinnen. Hij heeft een prettig leesbare stijl. Heel mooi is ook de wijze waarop ds. Van Kooten zich heeft ingeleefd in de situatie van Ruth en andere figuren uit het naar haar genoemde bijbelboek.

Slaat de apostolische geloofsbelijdenis daarmee niet een groot deel van het leven van Jezus op aarde over? Vreemd. Ze noemt direct na zijn geboorte zijn lijden. Wat zegt ons dat bittere lijden trouwens?

Met het woord 'geleden' is iets bijzonders aan de hand. Waarschijnlijk hoorde het niet bij de allereerste vorm van deze geloofsbelijdenis. Dat blijkt onder meer uit enkele oude belijdenissen die lijken op de apostolische geloofsbelijdenis en waarin dit woord ontbreekt. Dat is wel heel opmerkelijk. Dan staat er dus over Jezus: 'geboren uit de maagd Maria, onder Pontius Pilatus gekruisigd'.

Later zou de kerk daaraan het woordje 'geleden' hebben toegevoegd en zou de zin dus luiden: 'geleden onder Pontius Pilatus gekruisigd'.

Maar waarom dan? Waarom heeft de kerk het woordje 'geleden' erbij gevoegd? Was wat er stond dan niet voldoende? Waarschijnlijk is kerk 'geleden' eraan toegevoegd omdat de kerk duidelijk wilde maken dat dit lijden geen schijn was, maar echt. Christus heeft daadwerkelijk ons vlees en bloed aangenomen. Zo heeft Hij onze zonden 'in zijn lichaam' aan het hout gebracht (1 Pet. 2, 24). Zo heeft Hij 'naar het vlees' geleden (1 Pet. 4, 1).

Christen & werk -  zo nu en dan plaatsen we een stuk waarin we iemand iets laten vertellen over zijn of haar werk. En hoe hij of zij dat leeft en beleeft vanuit geloof. Vandaag een artikel van Annet van den Born, parttime werkend in de uitvaartzorg.

Mijn eerste keer: met de baas mee, naar de onderste etage van het ziekenhuis, het mortuarium. We moeten meneer de B. halen en naar huis brengen.

We gaan aan de slag, we wassen hem en kleden hem aan, we kammen zijn haar. We maken de eikenhouten kist open en leggen hem erin. Daar ligt hij dan: meneer de B., een spijkerbroek, overhemd en een stoere trui aan. Echtgenoot, vader en opa van iemand. Wat ligt hij er mooi bij! We brengen hem naar huis. De familie heeft al een hoekje in de erker leeggemaakt. Ze schieten vol, want een kist is zo definitief het einde…