Ik herinner me hem nog als de dag van gisteren. 'Jullie zijn een kerk, toch? Kunnen jullie me vertellen hoe ik de Heere Jezus kan vinden?' Een Arabische man is misschien wel de laatste van wie we deze vraag zouden verwachten. Als we het al verwachten van iemand.

We hebben soms het beeld van een wereld die niets meer van God wil weten. Dan denken we meer in termen van kerkverlating dan van kerkgroei. Om de pijn te verzachten hebben we het zelfs theologisch kloppend gekregen. Romeinen 3 zegt: 'Er is niemand die God zoekt'. Deze maatschappij is wat we kunnen verwachten. En toch... de vraag van een moslim aan mensen van ICF Utrecht: 'Mag ik bij jullie komen om de Heere Jezus te leren kennen?'

Op oudejaarsnacht werd er vroeger wat versleept op het platteland - een goede gewoonte. Zo stond er eens een boerenwagen op het dak van een school. In onderdelen uit elkaar gehaald, omhoog gehesen en daar weer in elkaar gezet.  Of werd het frame van een gevonden fiets over een lantaarnpaal geschoven.  Krijg die maar weer eens terug.

Onder de kerkelijke gemeente van Ten Boer  hadden we diverse boerenfamilies wonen.  Dat die onze speciale aandacht hadden tijdens de oudejaarsnacht, dat spreekt voor zich. Eén van hen, familie Oosterveld, had achter in het land een grote tankwagen laten staan.  Die tankwagen, een grote metalen cilinder met grote ijzeren wielen…  daar konden we geen weerstand aan bieden. Die vroeg gewoon om onze aandacht. En dus gingen we in het nachtelijk duister het land in. Met de bedoeling die wagen op te halen en op het heuveltje naast onze kerk te zetten.

Achteraf had hij zich met de zaak opgescheept gevoeld, maar ja, probeer maar te weigeren als ze je zo onder druk zetten. In de eerste plaats Marrie, natuurlijk. Naderhand had hij wel begrepen hoe die grapjassen het hadden aangepakt. Marrie was een schat en wist daarvan ook goed gebruik te maken. Bovendien beschikte ze altijd over argumenten die ze heel lief en met veel geduld telkens wist te herhalen tot heel je weerstand als een opgeblazen fort met de grond gelijk was gemaakt. Dat zou je misschien achter dat lieve gezichtje niet verwachten, maar wat eenmaal door haar besloten was kletsten geen tien advocaten haar weer uit haar hoofd. Hij was dan ook direct op zijn hoede geweest toen ze erover begonnen was en het had geen vijf minuten geduurd voor hij begrepen had dat zijn vonnis reeds was geveld. Ondanks dat had hij zich als een tijger verzet tegen het verzoek.

Wij zijn Alexander, Linda, Eva en Maria Aalderink. We hebben sinds ons huwelijk in 2003 in Deventer gewoond. Op 2 december zijn we naar De Westereen verhuisd, waar Alexander op 12 december intrede hoopt te doen in de Christelijke Gereformeerde Kerk van Zwaagwesteinde.

Alexander (36) werkte als administrateur bij ProRail, en ooit studeerde hij om makelaar te worden. Maar eigenlijk trok het ambt van predikant al vanaf zijn zestiende jaar. Er waren altijd praktische bezwaren en redenen om het niet te doen, maar langzamerhand namen de mogelijkheden en het roepingsbesef de overhand.

Na de geboorte van onze oudste dochter kwam de mogelijkheid om fulltime te studeren – naast het huisvader zijn – en dat is op een bijzondere manier gezegend. Zeven jaar later mocht hij afstuderen en werd hij beroepbaar gesteld. Wat hebben we op een bijzondere manier Gods plan met ons leven langzamerhand duidelijk zien worden! Dwars door alles wat we meegemaakt hebben was er leiding vanuit Gods trouwe Vaderhand.