Op 9 oktober vergaderde de classis Zwolle op Urk. Tijdens de vergadering kreeg de bespreking van de verslagen uit de gemeenten ruime aandacht. Vreugdevolle momenten, maar ook zorgen in de classisgemeenten werden met elkaar gedeeld.
Hoe zit dat nu? Het gebod om de sabbat te vieren in hoeverre is dat te rijmen met de christelijke viering van de zondag? Al eeuwen bestaat er het onderscheid tussen ‘het houden’ van de sabbat en de zondag. De joden hebben hun zevende dag en de christenen (in meerderheid) hun eerste - of ook wel achtste – dag.
Een poosje geleden kreeg ik een boekje in handen gedrukt van een zuster die gemeentelid is bij de zevendedagsadventisten. De viering van de sabbat – de zevende dag van de week – in plaats van de zondag als rustdag wordt daarin als onaantastbaar gebod van God aangetoond. Zijn hun argumenten vanuit de Bijbel niet sterk genoeg? Of wil de grote meerderheid van zondagvierende christenen vasthouden aan een eeuwenlange traditie? Niet teveel nadenken. Zo hebben we het altijd gedaan. En, bovendien, is de kwestie wel belangrijk genoeg? Er spelen vandaag toch zaken die onze aandacht meer verdienen dan de vraag of er gerust moet worden op zaterdag of zondag!
De vierde zitting van de generale synode, de derde dag van de eerste week, stond in het teken van de Theologische Universiteit Apeldoorn. In de avondvergadering kwam het werk van deputaten evangelisatie aan de orde.
In Apeldoorn gebeurt veel goed werk. Studenten krijgen daar een gedegen theologische opleiding. Broeders worden voorbereid op het ambt van predikant. Als kerken zijn we dankbaar voor het werk van hoogleraren en docenten.
Tijdens de studie wordt de nodige aandacht gegeven aan het geestelijk leven. Wetenschap wordt verbonden met vroomheid. Dat blijkt reeds uit de titels van enkele bundels verschenen vanuit de universiteit: Stil tot God (2011), Vreemdelingen en bijwoners (2012) en Verheugd in God (2013). De band tussen kerk en school is hecht. Dat bleek ook tijdens deze zitting van de synode op donderdag 3 oktober 2013.
Een christen leeft bij het Woord van God, zoekt in gebed zijn aangezicht en bouwt op zijn beloften. Juist ook in tijden van beproeving. Hij verlangt er naar Gods wil te doen en gehoorzaam te wandelen naar zijn aanwijzingen. Heilig en toegewijd. Als discipel volgt hij Jezus na, met vallen en opstaan weliswaar, maar toch, hij zoekt naar een leven in overeenstemming met de wil van zijn Heiland. Dat alles vraagt om geestelijk leven, een leven met en voor God. In deze serie willen we jou en onszelf daarin opbouwen.
‘Wie in Gods Koninkrijk wil leven, moet eerst in Gods Koninkrijk zijn binnengegaan.’ Een uitspraak van Francis Schaeffer in zijn veel gelezen boek ‘Leven door de Geest’. Het is een belangrijke opmerking. Te gauw kunnen we het begin van het geestelijke leven overslaan. Terwijl het begin juist bepalend is voor alles wat volgt en hoe het volgt. Geestelijk leven is het nieuwe leven uit en door de Heilige Geest. Wie dat vergeet, wie dat niet kent zal blijven proberen uit eigen kracht en naar eigen inzicht te leven. Het blijft dan een eigen inspanning. Het wordt ook krampachtig. De vraag is of het dan een leven is met en voor de Here.
De derde zitting van de synode op woensdag 2 oktober, stond in het teken van verkondiging en pastoraat. Opnieuw een dag waarop met dankbaarheid werd kennisgenomen van het vele werk dat door leden van de kerk gebeurt.
Een van de taken van de kerk is de verkondiging van het evangelie aan wie van het evangelie vervreemd zijn en aan volken die nog nooit van het evangelie hebben gehoord. Maar er is ook een taak ten opzichte van Israël, het oudtestamentische verbondsvolk, dat staat onder een bijzondere belofte van God. Als kerken ervaren we een diepe verbondenheid met het joodse volk.
