Hopeloos of hoopvol?
Een tijdje geleden stond in de rubriek 'Domineespraat' een verslag van een bezoek van een dominee aan een jongere. Dat gesprek verliep niet vlekkeloos. De dominee had het idee dat wat hij zei niet aankwam bij de jongere, en de jongere had het idee dat zij niet begrepen werd.
Hoe kan dit? Waarom begrijpen volwassenen en jeugd elkaar niet altijd? Waarom lijken jongeren soms niet vooruit te branden? En waarom lukt het maar zo moeilijk ze te betrekken bij de kerk? In een drietal artikelen wil ik proberen een richting aan te geven waar we als kerk hopelijk iets mee kunnen. Om te beginnen: wie zijn de jongeren van nu eigenlijk?