Het Nieuwe Liedboek, als ik het zo kortweg mag aanduiden, mist een aantal liederen, heeft ook een aantal nieuwe liederen gekregen. Hoe is het ontvangen en wordt het gewaardeerd?

Het liedboek is een kind van zijn tijd. Het weerspiegelt het individualisme van onze tijd. Die verscheidenheid moet dan tot gevolg hebben, dat iedere gemeente een 'muziekprofiel' gaat opstellen. Dat kan een confessioneel profiel zijn, of een wat algemeen oecumenisch profiel. Een evangelisch opwekkingsprofiel is ook mogelijk. Bij ieder profiel past dan een aantal liederen. Elk profiel zal dan een eigen aanpak vergen, met uiteenlopende begeleidingsvormen. Voor sommige gemeenten is een orgel zo ongeveer het instrument van de duivel geworden - dat is trouwens vroeger ook wel eens gezegd! - en daar moet zo spoedig mogelijk een band voor in de plaats komen. Anderen zullen ieder ander instrument dan een orgel uit de kerk willen weren, alsof de Bijbelse bazuinen en trompetten nooit hebben geschald. Iedereen dus tevreden? Welnee. Voor de verschijning al mopperden enkele groeperingen, dat zij onvoldoende aan hun trekken kwamen. Vanuit hun cultuur was dat te begrijpen. Maar om nu bij wijze van tegenoffensief nieuwe bundels te gaan samenstellen, en zo mogelijk nog omvangrijker, roept het tegendeel van een oecumenische liederenschat op. De evangelische wereld wil een nieuwe evangelische liedbundel samenstellen. De Gereformeerde Bond gaat ook aan een bundel gezangen werken. Vanuit de wereld van basisgemeenten en andere experimentele richtingen wordt hard gewerkt aan een bundel met liederen die niet in het liedboek staan. De vrijgemaakte broeders en zusters gaan wellicht hun eigen Gereformeerde Kerkboek uitbreiden. Dat zal trouwens ook nog wel eens een heel gemêleerde bloemlezing kunnen opleveren. Hier en daar wordt ook al de term 'onaanvaardbaar' gebezigd, maar is dat niet te boud gesproken? Want een complete Psalmberijming - wat een luxe! Al die schriftgetrouwe liederen uit de schat er eeuwen!