Graag geef ik enkele korte indrukken weer uit de tijd van mijn ambtelijke werk. Bijna alles was in vroeger dagen wel anders dan nu.

Je kon het horen aan het orgelspel (ongeoefende en vereelte vingers moesten hun weg zien te vinden over de klavieren, waardoor het orgelspel meestal en overal dezelfde cadans vertoonde); je zag het aan de kerkenraad, die bestond uit stoere landwerkers en je hoorde het aan de preken van voorgangers, die met gezag en ernst het Woord brachten. Je meende in die dagen ook dat de gemeente altijd voor ging op je gezin. Maar toch..., ik ben er zeker van dat ik het meeste werk gehad heb aan die leden, die mij mijn ambtelijke jaren door hebben vergezeld: mijn vrouw en kinderen. 

Er is veel veranderd. Neem nu Friesland. Als je vanuit het Westen eens deze kant op moest, zuchtte je: hoe lang en hoe ver? Bij Wolvega gekomen, vroeg je je vertwijfeld af of de weg nog wel verder ging. Alles voerde langs secundaire wegen. Dat was overal wel zo, maar er was wel verschil tussen het Westen en het Noorden. Vooral de afstand matte je af als je op reis was.

Zendelinge Jannie Kruize, al 19 jaar werkzaam in Mozambique, heeft een zeer heftige en emotionele periode achter de rug. In augustus sloot de overheid definitief het babyhuis in Marromeu. Het was een niet te winnen strijd, die veel pijn en verdriet heeft veroorzaakt. Eerder dit jaar stond Jannie oog in oog met de dood toen gewapende mannen het babyhuis in Luabo overvielen en daarbij dreigden om Jannie te vermoorden. Nu zit ze veilig in Nederland, maar dat ging niet zonder slag of stoot. Door tegenwerking van de autoriteiten kostte het drie maanden om het visum rond te krijgen.

In een prachtige boerderij aan de rand van Emmer-Compascuum vertelt de zendelinge haar verhaal. Soms met een brok in haar keel. Jannie heeft voor drie maanden onderkomen gevonden in het huis van een zuster van de CGK Emmen. Met haar drie adoptiekinderen Stefano (15), Mateus (10) en Nando (6) verblijft ze in het achterste deel van de woning, waar een soort van tweede woonruimte is gecreëerd. Jannie: 'Het belangrijkste voor mij is nu dat ik tot rust kom en dat ik alles wat er gebeurd is los kan laten. Dat gaat zeker niet gemakkelijk. Ik merk aan mezelf dat ik alle emoties maar moeilijk toelaat. In Mozambique heb ik daar ook nooit tijd voor gehad, daar leef je gewoon door. Nu is het vooral zaak dat ik de dingen een plekje leer geven.'