Een aantal jaren geleden schreef ik een artikeltje over zeewater. Ik zette het begin van het  bijbelboek Genesis over de schepping letterlijk naast die zin uit het boek Openbaring ‘en de zee was niet meer’. Het leverde de nodige reacties op. Die zin uit Openbaring moest ik niet letterlijk nemen, maar het scheppingsverhaal wel.

De bijbelteksten over water blijven me boeien. Een tijdje terug lazen we in de kerk Genesis 2 vers 5: ‘er groeide op de aarde nog geen enkele struik en er was nog geen enkele plant opgeschoten, want God, de Heer, had het nog niet laten regenen op de aarde.’

Logisch zou je denken, als het niet regent dan kan er ook niets groeien. Maar lees dan Genesis 2 vers 6 er direct achteraan; ‘wel was er water dat uit de aarde opwelde en de aardbodem bevloeide.’ De Herziene Statenvertaling gebruikt hier het woord ‘bevochtigen’.

Jezus is de eniggeboren Zoon van God. Deze belijdenis onderstreept dat Jezus Christus niet slechts een leraar is die wijze woorden spreekt, maar God zelf. Daarmee bevestigt de kerk een geheimenis. Waartoe kan dat geheimenis anders leiden dan tot lofprijzing op zijn Naam?

De apostolische geloofsbelijdenis is ongeveer rond het jaar 150 na Chr. ontstaan. Bijna twee eeuwen later hebben kerkleiders opnieuw het geloof verwoord in een belijdenis. Daarin staan vergelijkbare woorden over Jezus' zoonschap. Die belijdenis is opgesteld tijdens het concilie van Nicea, gehouden in het jaar 325 na Chr. Ze is iets uitgebreider dan de apostolische. 'Nicea' verduidelijkt dat de uitspraak over Jezus' zoonschap duidt op zijn goddelijke natuur: 'uit de Vader voor alle tijden, God uit God, Licht uit Licht, waarachtig God uit waarachtig God'.

In die lijn past ook wat de Nederlandse Geloofsbelijdenis zegt: 'Zo is Hij dan de ware, eeuwige God, de almachtige, die wij aanroepen, aanbidden en dienen' (art. 10).