De ouden van de stad komen bijeen onder de poort en bespreken de zaken van alle dag.

De ouden zeggen niets. Zij zitten in de poort en maken geen geluid. Zij zijn niet verbijsterd of sprakeloos, niet met stomheid geslagen of radeloos. Dat is duidelijk op het moment dat je de ouden in de ogen kijkt. Zij kijken welbewust met een twinkel van humor en verwachting. Nieuwsgierig naar jou bijna. Nee geen paniek of radeloosheid, ze zeggen gewoon niets. Dat hebben ze afgesproken. Voor een dag, een week, een maand wellicht.

Wordt de verzorging van uw zieke familielid of geliefde in de laatste levensdagen te zwaar? Dan zijn de vrijwilligers van de Vrijwilligers Palliatieve Terminale Zorg (VPTZ) er om te ondersteunen. Juist bij het levenseinde is deze hulp van mens tot mens van bijzondere waarde.

Steven Paas en Jos Strengholt lieten veel stof opwaaien met hun Open Brief over Israël, die zij in september 2012 aan de christenen in Nederland stuurden. Nu het stof weer wat is neergedaald, laat Paas er Israëlvisies in beweging op volgen, een dik boek over Israël dat veel stof tot nadenken geeft.

Na twee inleidende hoofdstukken volgen er vier hoofdstukken over Israël in de Bijbel. Daarna behandelt de auteur de belangrijkste visies op Israël vanaf het Nieuwe Testament tot heden en geeft in hoofdstuk 15 aandacht aan de relatie tussen de Palestijnen en Israël. De hoofdstukken 16 en 17 bevatten zijn conclusies en aanbevelingen, gevolgd door enkele bijlagen, onder andere de genoemde Open brief.

Als ouders hun kind verliezen, is dat een enorm ingrijpende gebeurtenis. Wie het heeft meegemaakt, weet dat. Het geeft een wond die moeilijk geneest. Mensen die er wat verder van afstaan hebben vaak slechts een flauw vermoeden van wat zo’n ouder heeft te doorstaan. Hieronder volgen ‘zomaar’ wat van die ervaringen. In het besef dat het slechts een fractie van hun ervaring weergeeft. En verder bespreek ik een boek van een moeder die twee kinderen verloor.

Niks is meer hetzelfde als je kind is overleden. Voor vader noch moeder. Je eigen straat en eigen huis komen je opeens vreemd voor. Er komen mensen op bezoek. En dan wordt het nacht. De eerste nacht zonder je kind. Een leeg bed. En later volgt de nacht op de dag dat je je kind hebt begraven. Je wilt er wel naar toe kruipen. Want buiten is het koud en het heeft alleen maar zijn pyama en pantoffels aan.