Zo gingen de jaren voorbij voor onze broeder, de keuterboer, en onze zuster, de schilderes, langs de Vurense Dijk. Ze hadden echter een heel groot verdriet. Want wat was namelijk het geval. Ze hadden twee kinderen: een zoon en een dochter. De laatste was al lang geleden getrouwd en woonde met haar man in de buurt van Apeldoorn. Daar gingen ze met hun kinderen trouw naar onze kerk. Zij waren daar erg blij mee.

Maar hun enige zoon! Die had lang bij hen in huis gewoond. Doch op zekere dag was hij vertrokken en had zijn ouders zonder meer achtergelaten. Daarna hadden ze nooit meer iets van hem gehoord. Dat ging al jaren zo. Ze baden de Here om bericht van hem, maar er kwam niets. Dat was voor hen een zware last.

Als predikant in opleiding krijg je in Apeldoorn wijze lessen mee. Zo herinner ik me een wijze les van prof. Van ’t Spijker: ‘Jongens (hij zei dat zo gemoedelijk dat de vrouwen in de groep zich er niet aan stootten) jongens, onthoudt dit heel goed: de herder wint het op den duur van de leraar.’

Daarmee bedoelde hij: je kunt nog zo goed en vurig preken, maar als je het pastoraat vergeet, dan zal je gemeente jou ook gauw vergeten.

Maar er is nog een reden het pastoraat hoog in het vaandel te houden en dat is: je stof om te preken. In de gemeente worden je preken als het ware geboren.

In de omgang met mensen krijg je handvatten aangereikt voor je preekstof.

Maar niet alleen dat, ook voor je eigen geestelijke groei.