Plotseling zijn we meer te weten gekomen over de Iraakse christenen. In hun lijden zijn ze nu dichterbij ons gekomen. De meesten van hen horen bij de Syrisch Orthodoxe kerk. Het is een van de alleroudste christelijke gemeenschappen. Vele eeuwen hebben ze zich weten te handhaven in veelal vijandige omgevingen. Nu lijken ze weggevaagd te worden. De internationale gemeenschap kijkt machteloos toe. Trouwens, iedereen voelt zich machteloos tegenover de barbarij van IS. Bidden en helpen waar je kunt, is het enige dat rest. Goed dat er her en der spontaan bidstonden zijn georganiseerd. Een lichtpuntje is de bescherming die de christenen krijgen van de Koerden. Ook van deze gemeenschap komen we nu meer te weten. Tot nu toe kenden we ze vooral uit de jarenlange bloedige strijd in Turkije. Wie zijn die Koerden eigenlijk?

Het artikel van Pieter Sijtsma in het Kerkblad voor het Noorden van 31 juli jl. brengt mij een ervaring van enkele jaren geleden in herinnering. Door zakkenrollers bestolen van portemonnee met enig zakgeld, bankpas en rijbewijs moeten we in Rome op stap om daarvan aangifte te doen bij de politie om de beschikking te krijgen over een verklaring voor verhaal bij reisverzekering , Nederlandse politie en burgerlijke gemeente.

Aan de Via Christoforo Colombo vinden we het  questura (het politiebureau) van de Carabinieri. Achter het loket aan zijn schrijftafel zit een jong ventje (een stagiaire?) in een uniform die twee maten te groot is. Na het lezen van de introductie die wij van de campingreceptie kregen, heft hij z’n handen omhoog en weet niets beters te doen dan te beduiden dat hij alleen Italiaans verstaat en dat we ons geluk moeten zoeken aan de overzijde van de straat bij de «cursief» Polizia «einde cursief».