In het vorige artikel kwam aan de orde dat God graag door ons serieus genomen wil worden. Dat Hij gebeden wil zijn. Met allerlei bijbelse geschiedenissen toont W.J. Ouweneel dat in zijn boek aan. Dat boek heet Leren praten met God. Hij maakt duidelijk dat God graag wil geven. In dit artikel aandacht voor de werkzaamheid van het gebed als zodanig. Het gebed is namelijk niet maar een soort petitie.

De Heidelbergse Catechismus leert ons over de voorzienigheid van God. Dat is Gods almachtige en alomtegenwoordige kracht. Daarmee onderhoudt en regeert Hij hemel en aarde. En wel zo, dat loof en gras, regen en droogte, gezondheid en ziekte, rijkdom en armoede, niet bij toeval maar uit zijn vaderlijke hand ons toekomen. Ouweneel reageert wat kritisch op deze passage uit de HC. Als dit zo is, zou de vraag kunnen zijn, aldus Ouweneel: mogen we dan wel bidden tegen onvruchtbaarheid, tegen ziekte? God doet ons dit toch aan? Hij wil toch dat we ziek zijn? Maar we kennen toch ook veel bijbelse voorbeelden waarin tegen ziekte, tegen droogte en tegen kinderloosheid werd gebeden?

De ouden van de stad komen bij elkaar onder de poort en bespreken de zaken van alle dag.

De oude was opgestaan, had zijn mantel om zich heen geslagen, was op kousenvoeten naar de deur gelopen en had zijn laarzen pas buiten aangetrokken. Hij gunde ieder zijn of haar broodnodige nachtrust en vrede van geest. Zich niet bewust van de tijd liep hij door het donker van de nacht door de stad. Onder zijn laarzen sopte de smeltende sneeuw. Al snel (zo groot was de stad nou ook weer niet) zag hij de contouren van zijn werkplek, de poort. De wacht op de muur zag hij ineengedoken bij zijn vuurkorf zitten. Een silhouet tegen een flakkerend licht. Gevoel van aanwezige aandacht. Toen hij vlak bij de poort was stond de wacht even op, keek over de trans naar beneden en leek vrij snel gerust gesteld. Het was één van de ouden maar. De wacht zei niets en ging weer bij het vuur zitten.

Zoals ik de vorige keer al vertelde, kwamen mijn vrouw en ik op vrijdagmiddag in Caïro aan. De volgende dag heeft professor Istafanous ons Caïro laten zien. We reden door die immense stad en kwamen ook op het Tahrirplein, waar kort geleden de Egyptische lente uitbrak en gedemonstreerd werd, vooral door jongeren. Toen wij er kwamen, stonden er veel stadsbussen en krioelde het van duizenden mensen. Groot en klein. Wij zeiden tegen elkaar: `Als deze massa loskomt, houdt niemand ze tegen`.

Toen God de duivel toestond om Job zijn bezittingen en kinderen af te nemen, sprak Job de woorden: “De Here heeft gegeven, de Here heeft genomen. De naam van de Here zij geprezen.”  Is dit een vorm van vroomheid, van spiritualiteit van hoog niveau? Of wijst het op onjuiste berusting?

Het nieuwe boek van Willem J. Ouweneel is volop prikkelend. Deze zelfstandig denkende veelschrijver die regelmatig hardop ook weer van mening verandert, weet weer een boeiend boek op tafel te leggen dat het overdenken waard is. Zeker omdat het om bidden gaat. In het eerste deel van zijn boek gaat hij allerlei teksten bij langs waarin gelovigen bidden of smeken tot God en Hij Zich laat vermurwen, Zich laat ompraten, zeg maar. Toen Hizkia zich huilend tot God wendde nadat hij te horen had gekregen dat hij niet lang meer zou leven, voegde God nog vijftien jaar aan zijn leven toe.