In de Bijbel wordt regelmatig gesproken over ons hart, symbolisch te verstaan. Het is de plek van onze beraadslagingen. Het hart wordt arglistig genoemd. Het wordt ook gezien als de schatkamer van waaruit een mens goede of slechte gaven weet uit te delen. Een goed mens deelt goede gaven uit, een slecht mens slechte. Het hart is de plek waar de wet van God ingekerfd staat, door de Heilig Geest, of niet. Wat uit het hart komt, maakt de mens onrein, niet wat van buiten komt. Maar hoe komen we aan een goed hart?

Misschien zal het antwoord  verrassen: door verantwoordelijkheid te nemen voor je hart. Pardon? Is de hartsvernieuwing geen zaak van de Heilige Geest? Michelle van Dusseldorp benadrukt in haar boek Ik kan veranderen,  onze verantwoordelijkheid inzake de zorg voor ons hart.

De proconsul van keizer Claudius op het eiland Cyprus. Hij vertegenwoordigde het keizerlijk gezag op dit eiland in de middellandse zee. Uit Rome was hij naar Pafos gestuurd en drie jaar later zou hij weer naar Rome terugkeren, waar hij in ieder geval een tijdje senator is geweest. Verder weten we historisch niet veel van hem. Even passeert hij in de bijbel. Hij komt daar naar voren als een man, die grote belangstelling heeft voor religies. In zijn directe omgeving (lees: Onder zijn raedgevers) bevindt zich ook de Jood Elymas. Dat wijst er in ieder geval op, dat hij een god-zoeker was. Als Elymas zich dan ook begint te verzetten tegen de woorden van Paulus (Hand. 13) is Sergius Paulus' aandacht meer dan getrokken. Hij wil het Woord van God horen. Daaruit blijkt wat er van hem gezegd wordt, namelijk dat hij een verstandig, wijs mens was. Wijze mensen luisteren vooral naar die woorden, die de meeste tegenspraak krijgen. Als woorden namelijk tegenspraak krijgen zijn het vaak inhoudsvolle woorden. En Sergius Paulus ziet hoe het Woord van God de pretentie van Elymas ontmaskert en tot zwijgen brengt.

De tweede kerkelijke feestdagen worden tegenwoordig vaak gebruikt voor familiebezoek en bezoek aan de woonboulevards. Kerkelijke bijeenkomsten worden op die dagen steeds minder bezocht en dan hoor je op kerkelijke vergaderingen nogal eens de verzuchting dat het met het christelijk geloofsleven hard achteruitgaat. Ikzelf heb in al die jaren dat ik predikant ben nooit kerkdiensten gehad op de tweede kerkelijke feestdagen en dat is mij altijd zeer goed bevallen. Maar dan blijft de vraag of dit dan een achteruitgang is van het christelijke geloofsleven.