Ik heb begrepen dat er nu ook in Nederland een stevig pak sneeuw ligt. Hier in Jeruzalem hebben we ook wat gehad, al een week voordat Nederland wit werd. Het was na een paar dagen hevige storm, zware regenval en fikse overstromingen. Als je dan ’s morgens de gordijnen openschuift en Jeruzalem in het wit ziet… (We laten u graag een beetje meegenieten via bijgaande foto van ons uitzicht op de Oude Stad van Jeruzalem, met het tempelplein)
De artikelen uit het jubileumnummer: "60 jaar Kerkblad voor het Noorden" kunt u hier vinden: 60 jaar.
Naar het oordeel van de Grieken is Sardis de grootste stad van Klein-Azië. De plaats boogt op een lang en roemrijk verleden. In dit artikel wordt een greep uit de rijke historie van Sardis gedaan.
Sardis is vanouds de belangrijkste stad van Klein-Azië. Ten tijde van het schrijven van deze brief bezit Sardis al reeds eeuwen de reputatie de grootste stad te zijn. Niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk is de stad in de geschiedenis van Klein-Azië groot en groots. Zo is Sardis de hoofdstad van het grote Lydische rijk (680-547 v. Chr.). In Sardis resideerde de legendarische koning Croesus (560-547 v. Chr.). Met de ondergang van het Lydische rijk in de strijd tegen de Perzen viel ook Sardis. De stad werd na een kort beleg plotseling door list door de Perzen overrompeld. Cyrus kwam ‘als een dief in de nacht’ (vgl. Openb 3,3). Na de val van het Perzische rijk werd Sardis het administratieve centrum van het rijk van de Seleucieden, de opvolgers van Alexander de Grote. De stad ligt ongeveer 100 km landinwaarts verwijderd van Efeze en Smyrna.
U gaat onder de titel ’In de poort’ mijmeringen lezen. Deze mijmeringen hebben iets bijbels, iets gelovigs. Dat klinkt wellicht wat vreemd, maar laat het mij u uitleggen.
De poort van de stad was in bijbelse tijd de plek, waar het recht werd gesproken, waar wijsheid te vinden was, waar aktes werden opgemaakt, waar kortom het leven van de stad zijn beslag kreeg. In de poort kan je de ouden vinden, de wijzen en de functionarissen. Ik werd uitgedaagd om stukjes te schrijven in de poort van de gemeente van Jezus Christus. Dat is dus de plaats, waar wijsheid te vinden is, maar ook het dagelijks leven, de bijbel, maar ook de menselijke zin en onzin. In mijn gedachten ben ik tussen de ouden in de poort gaan zitten en een beetje tussen neus en lippen commentaar gaan leveren op wat er zoal de gemeente van Jezus Christus in en uit gaat.
De redactie van het Kerkblad voor het Noorden vroeg mij om iets te schrijven over ontwikkelingen in de liturgie. Niet lang geleden schreef ik daarover in Samen op Weg, het lijfblad van Christelijk Gereformeerd Assen. In een enigszins bewerkte vorm krijgen deze artikelen nu een breder publiek.
Grote nadruk op de verkondiging van het woord, ziedaar het kenmerk van de gereformeerde liturgie zoals die door de synode van Middelburg in 1581 werd vastgesteld. Soberheid in de liturgie. De dominee, dienaar van het goddelijke Woord, heeft de hoofdrol in de erediensten. Ik eindigde artikel twee met wat prof. Jonker in 1962 schreef: ‘Het reformatorisch elan is doodgelopen in een liturgische verschraling die uit een zekere gezapigheid de diepere bedoeling der reformatoren niet meer verstond.’
