We zijn in het kerkelijk jaar in een bijzondere periode terecht gekomen. Die van de veertigdagentijd. Nee, dat is niet bepaald een protestants gebruik. Het is te makkelijk te zeggen dat het op de Rooms-katholieke Kerk teruggaat. In het Jodendom kende men al een vastentijd voorafgaande aan Pesach (Joodse paasfeest). Dit gebruik zal overgenomen zijn door de christenen. Was het aanvankelijk één of twee dagen vasten, later werd die periode langer. Begin van de vijfde eeuw was veertigdagentijd een algemeen gebruik geworden in de christelijke kerk. Tegenwoordig zien we dat ook protestanten zich de vastentijd meer bewust zijn en daar ook geestelijk handen en voeten aan proberen te geven.

Nu u dit leest is de veertigdagentijd al aan de gang. Op 31 maart vieren wij met Pasen de opstanding van de Here Jezus. De periode daaraan voorafgaand is de veertigdagentijd. Dit jaar loopt die van 13 februari tot en met 30 maart. Wanneer u die dagen gaat tellen komt u op 46. Zes van die 46 zijn namelijk zondagen en die worden niet als vastendag meegeteld.

Van oudsher is deze periode een tijd van inkeer, bezinning en gebed.

Intro:  De ouden van de stad komen bij elkaar onder de poort en bespreken de dingen van elke dag.

Onder de poort vergaderen de ouden. Daar is het goed. Daar is de wijsheid en de rust. Daar wegen ze nog eens en wegen ze nog een keer. Daar bekijken ze de zaak nog eens van de ande¬re kant en pakken de bijbel er nog eens bij. Doen ze altijd alles goed? Nee hoor, maar er is wel voortschrijdend inzicht.

Een christen zal soms met minder genoegen nemen dan hij op grond van Gods geboden zou moeten nastreven. Een compromis heeft echter zijn grenzen. Het is geen vanzelfsprekende zaak. Wat zijn dan de grenzen van een compromis?

In de beide vorige artikelen heb ik omschreven wat ik onder een compromis versta: je neemt genoegen met minder dan datgene waarnaar je zou moeten streven gezien Gods wil. Maar er zijn grenzen aan het compromis. Het mag geen spelletje worden. Hoe zou je kunnen handeldrijven met de wil van God en doen alsof je het beheer van de gehoorzaamheid aan die wil in eigen hand hebt?

Hoe voelen de haren van Maria, die over jouw voeten strijken als een handdoek? Onbeholpen ziet het er uit. Als was het een excuus, dat haar tranen jouw voeten nat maakten. Sorry! En met een knullige veeg van haar haren veegt ze de tranen weg. Ze ziet er opeens niet meer uit. Vuil van de straat in haar haar, dat door de tranen tot modder is geworden. En voor je het weet ruiken jouw voeten naar mirre.