Een kerk vol aanbidding
In een themanummer over muziek in de kerk mag een recensie over een boek
dat juist daarover gaat niet ontbreken. Enkele maanden geleden
verscheen dit boek. Ronald Koops (zangleider, liedschrijver en pianist) geeft al enige tijd onderwijs over lofprijzing en aanbidding in de (traditionele) kerk. Hij is bij een breed publiek geliefd om zijn ingetogen vertolkingen van bekende psalmen, gezangen, nieuwe liederen en eigen composities op de piano. Hij maakte diverse instrumentale piano-cd?s zoals Key of Eternity, Verlangen, Rust en Laten wij aanbidden, waarbij vooral de rust en stilte benadrukt wordt. Eerder schreef hij het boek ?De kracht van muziek?. ?Een Kerk vol aanbidding!? is daarvan het vervolg en een verdieping. Bovenstaande zette me verwachtingsvol aan het lezen.
Veel gemeenten zitten met het vraagstuk van muziek en zang in de eredienst. En altijd roept het spanningen op tussen voor- en tegenstanders van verandering. Vaak loopt de scheidingslijn daarbij tussen de ouderen en de jeugd. Steeds meer kerkenraden willen de wens van jongeren voor verandering wel honoreren. Anderzijds zijn ze beducht voor ruzie in de tent. Komt bij dat kerkenraadsleden veelal leken zijn op het gebied van de liturgie: Wat mag, wat kan, wat is passend en waarom wel en waarom niet? Vaak wordt er op het gevoel af een standpunt ingenomen. Hetzij om het bij het oude te laten, hetzij om radicaal het roer om te gooien of, als derde variant, een mix van allerlei stijlen en vormen in dezelfde dienst of in twee aparte diensten. De Anglicaanse Kerk kent de zgn. ?mixed economy?. Een dienst hoog-liturgisch, een volgende als ?familyservice? of Song of Praise dienst (pag. 139). Dat laatste vaak ook met de idee ?dat we dan een frisse en aantrekkelijke gemeente zullen worden of zijn?.
Actueel blijft het. De doop. Die actualiteit is er natuurlijk omdat er
vandaag de dag nog steeds gedoopt wordt. Gelukkig wel. Maar het verschil
van inzicht over op welk moment die doop moet plaatsvinden is ook nog
steeds actueel. Bedoelt de Bijbel dat we kinderen zullen dopen? Of is
het toch ?eerst geloven en daarna als (jong)volwassene dopen?? In het
eerste artikel hebben we gekeken naar de eenheid van het Oude en Nieuwe
Verbond. Nu willen we nagaan wat de plaats van de kinderen is binnen het
verbond. 
Het lijkt zo vanzelfsprekend: iedere zondag een dominee op de
preekstoel. Of een hoogleraar, of een kandidaat. Er wordt vaak niet bij
stil gestaan dat daar vaak een preekvoorziener achter zit die daar heel
wat tijd in steekt. Vroeger per telefoon, tegenwoordig vaak per email.
Kan het nog beter geregeld worden?
Als Chr. Geref. Kerken hebben we een actief deputaatschap voor
Evangelisatie. Zo is ??n van de secties van dit deputaatschap, de sectie
Kerkondersteuning, bezig in grootstedelijke gebieden de kerkaanplant
aan te moedigen. Nieuwe gemeenten ontstaan en onder Gods zegen zien we
daar bijzondere dingen gebeuren. Nu daar nieuwe ontwikkelingen zijn is
terecht op de laatste Generale Synode gevraagd: maar het platteland, wat
gebeurt daar? De redactie van ons illustere Kerkblad nam deze vraag
over en vroeg mij iets te vertellen over het reilen en zeilen van de
kerk op het platte land in een regio van het KvhN.