Wie de naam van God ijdel gebruikt, gaat een grens over. Dat wordt in het bijzonder duidelijk in een geschiedenis uit de tijd van Israëls tocht door de woestijn op weg naar het land Kanaän.

Tijdens deze tocht ontstonden er problemen met iemand die tijdens een ruzie de naam van God had gelasterd. Daarop brachten de mensen hem naar Mozes. Daar werd hij in voorlopige hechtenis genomen tot een uitspraak van de Here uitsluitsel zou hebben gegeven over het vervolg. De Here bepaalde toen dat de man buiten het kamp moest worden gebracht en gestenigd: Wie Hem vervloekt, zal de gevolgen daarvan moeten dragen (Lev.24,10-16): het verlies van vrijheid, en daarmee het leven. God houdt niet onschuldig wie zijn naam ijdel gebruikt.

Vertrouwen vinden

In de nacht van 31 januari op 1 februari 1953 voltrok zich in het zuidwesten van ons land een grote ramp. Dijken braken door en grote delen van Zeeland, de Zuid-Hollandse eilanden en West-Brabant liepen onder. Het gevolg: heel veel materiële schade en erger nog, meer dan achttienhonderd doden en heel veel gewonden. Een ramp, die ook nu nog impact heeft op de bewoners van het gebied.

In het vorige artikel ging het over het begin: de goede schepping en de diepe val van de mens. De manier waarop God met de mens omgaat kan heel goed met het woord ‘verbond’ weergegeven worden. Dat is aan de orde, ook wanneer dit woord als zodanig niet wordt genoemd. De structuur ervan vinden echter overal in de Bijbel.

Hoe gaat het nu verder? De volgende grote stap in de heilsgeschiedenis is de verbondssluiting met Abraham (Gen. 17). Zoals we allemaal weten is Abraham de stamvader van Israël, het volk waarmee God een speciale weg gaat door de geschiedenis. De verbondssluiting later bij de Sinaï (Ex. 19) is dan ook in het verlengde te zien van de verbondssluiting met Abraham.

Je zou het maar zo ergens aan de waterkant kunnen vinden hier in Nederland, als je weet waar je op moet letten. Je ziet dat de kolven uit de zijkant van de rechtopstaande stengels lijken te steken. De planten vallen ook op door hun roodpaars gekleurde bladvoeten en de typische lekkere geur, die kenmerkend is voor kalmoes.