In opdracht van de generale synode heeft een commissie zich bezonnen op de impasse waarin de besprekingen geraakt zijn rond de vraag wat de kerk aan moet met de verschillende hantering van het besluit inzake vrouwelijke ambtsdragers uit 1998 en 2001.

Deze kop, inclusief hoofdletters, komt uit een tweet van de burgervader van Zoetermeer, Charlie Aptroot. In de tweet maakt hij melding van de arrestatie van twee 15-jarigen, die veel alcohol ophadden, zich misdroegen en een groot mes bij zich hadden. Hij noemt dit treurig en roept de ouders op hun jongeren hierover aan te spreken. ‘OUDERS WAAR ZIJN JULLIE? GA OPVOEDEN!’

Soms denk je na over wat je eigenlijk zegt. En vraag je je af of je de dingen wel goed zegt. Dat gebeurt me wel eens. Bijvoorbeeld als ik vertel over dingen die ik in een van de gemeenten waar ik werkte heb meegemaakt. Dan betrap ik me erop dat ik – bijna als vanzelf – praat over: ‘in mijn eerste gemeente.’ Of, ‘in een van mijn gemeentes.’

Ik denk dat iedereen snapt dat een dominee niet bedoelt te zeggen dat de gemeente waarover hij het heeft van hem is. We weten immers heel goed dat de gemeente niet van ons is, maar van God die haar kocht met het bloed van zijn Zoon en die door zijn Geest in die gemeente van Hem woont en werkt.

Vorige week was het vijf jaar geleden dat Angela Merkel haar overbekende woorden sprak in verband met de grote stroom vluchtelingen die Europa binnenkwam. Wir schaffen das – zo zei ze. En de deur stond wat haar betreft open. Mooie woorden, een mooie insteek. Maar zo simpel was het niet. Dat bleek wel. In Nederland werd angstig gewaarschuwd tegen de terroristen die zo binnen zouden komen. Er zouden veel jonge mannen komen die zich hier zouden vergrijpen aan onze (jonge) vrouwen. En zo ging het verder…. Eind van het verhaal was dat er ingezet werd op opvang in de regio. En dat de vluchtelingen die in Griekenland zaten, daar gewoon bleven. In een uitzichtloze situatie in de vreselijke kampen op Lesbos en andere eilanden.