Een Kerkblad vol met digitale artikelen

De redactie van het Kerkblad voor het Noorden heeft gekozen om in dit startnummer  volop aandacht te schenken aan zaken waar de jeugd mee bezig is wat de kerk en geloof betreft.

In kerkdiensten en op catechisaties komt dat allemaal terug. In dit nummer staan een aantal prachtige artikelen over wat er allemaal gebeurt en kan. Ook ik zelf gebruik op de catechisaties allerlei materiaal en ja, ook ik heb in de kerkdienst te maken met een beamer, waarop van alles moet komen en vooral plaatjes en filmpjes van You-tube. Dat komt beter over dan een preek.

Ik vind het nog mooi en noodzakelijk ook. De wereld van jongeren is een wereld van beeld, van snelheid, van SMS-taal, van Facebook, waar je veel contacten kunt hebben en veel informatie kunt verkrijgen. Ook in de kerk gebruik ik met veel plezier de beamer, voor de punten van mijn preek, voor kaarten om de oude bijbelse geschiedenis te verduidelijken, een afbeelding om bijvoorbeeld het boek Openbaring te kunnen begrijpen. Tenslotte zag Johannes dat ook allemaal. En wat te denken van de Here Jezus die zijn boodschap telkens verduidelijkte met voorbeelden, gelijkenissen; je zag het als het ware voor je ogen gebeuren.

En toch….

Ik ben een digibeet!

Ja, ik ben al een wat ouder wordende predikant en ik kan in dit opzicht alles niet meer zo volgen. Ze noemen me een digibeet. Dat woord heb ik maar even op Google opgezocht (dat kan ik dan nog wel). Een digibeet is iemand die niet met digitale media om kan gaan. Het is een wat vreemd woord, afgeleid van analfabeet. Digibeet is een samentrekking van ‘digitale analfabeet’. Goed, ik werk al jaren met een computer, maar ik kan geen PowerPoint maken; ik weet niet hoe ik met een beamer moet werken. Laat staan met allerlei smartphones, die complete computers zijn. En dan moet ik als predikant veel werken met jongeren, tijdens de kerkdiensten en op catechisaties. Voor velen ben ik waarschijnlijk ook hopeloos ouderwets en uit andere tijden.

Verlegenheid

Ja, dat woord wil ik hier ook gebruiken. Want in de voorbereiding voor de jeugdzondag werd mij gevraagd om aan het eind van de preek een filmpje te laten zien, omdat we dat een vorige keer ook hadden gedaan, maar dan in het begin van de dienst en – zeiden ze - juist zo’n filmpje bleef bij de meeste mensen beter hangen dan de preek. En zie daar mijn verlegenheid, omdat ik ben opgegroeid met een woord uit Romeinen 10: 17: Dus door te luisteren komt men tot geloof. In de kerk van de Reformatie heeft daarom de preekstoel altijd centraal gestaan; de preek is meer dan beelden, zoals gebruikelijk in de Rooms Katholieke Kerk in de Middeleeuwen. Dat is voor Reformatorische kerken een duidelijke keus geweest. En nu keren de beelden weer terug.

En ja, ik weet het: de jongeren zijn maar heel kort te vangen met woorden; hooguit drie minuten – dan moet er weer wat anders gebeuren. En ik merk, dat er op die manier weinig meer mogelijk  is voor diepgang (te moeilijk). Maar ondertussen heb ik het idee, dat het vaste fundament ons onder de voeten wordt weggehaald. Alles moet flitsend zijn.

Wat blijft er hangen: het  Woord van  God of een filmpje?

Ouderen en jongeren

Ik roep ‘help!’, want ik wil als predikant zo graag iedereen in aanraking brengen met Jezus, onze Redder. Dat is geen spelletje. De boodschap doorgeven in prediking en catechisatie is mijn lust en mijn leven. En dan kom ik er soms  zomaar achter: een gesprek van hart tot hart – zonder TV, zonder mobiel – daar gebeurt het ook. Daarom blijf ik pleiten voor een gesprek, woorden, omdat dat nog steeds een communicatie is tussen ouderen en jongeren.

Dronten                                                                                                              
H. Jonkman

U kent ze wel: mensen die denken erg belangrijk te zijn, met wie iedereen rekening dient te houden en die vinden dat ze speciale rechten hebben. Ze hebben het erg met zichzelf getroffen en zijn snel gepikeerd als ze denken te worden benadeeld.

Gaat dit over anderen? Nee, ook over u en mij. In een psychologieblad van deze zomer valt te lezen dat we vandaag de dag narcistischer zijn dan 50 jaar terug. We hebben meer dan ooit het idee allerlei rechten te hebben: het beste plekje, de snelste rij. We kunnen uit ons humeur raken als we vaststellen dat we in de ‘verkeerde’ rij staan. Volgens een hoogleraar uit Amerika, die hiernaar onderzoek deed, denken we steeds vaker dat we recht hebben op een speciale behandeling omdat we bijzonder zijn.

Het is nu eind juli. En ik word geacht een commentaar te schrijven dat ingaat op de actualiteit. En dat terwijl u dit nummer van het Kerkblad ‘pas’ leest op 31 augustus; ruim een maand later. Door de vakantie moet ik vandaag aan de slag. Hoe zal ik actueel kunnen zijn? Bestaat de euro dan nog? Heeft Griekenland dan opnieuw toegezegd nog meer dan een uitgewrongen bezuiningsspons te zullen zijn? Zijn alle medailles op de Olympische Spelen uitgedeeld? En hoeveel gevallen van doping zijn er dan openbaar gemaakt? Hoe zal de situatie in Syrië dan zijn? Nog meer doden te betreuren in een land dat steeds dieper in een burgeroorlog verzeild is geraakt?

Sinds een paar weken is onze gemeente weer vacant. En dus krijgen we weer allerlei gastpredikanten op de preekstoel, die door de preekvoorziener zijn gevraagd om in Dokkum te komen preken. Op deze manier maak je weer kennis met de veelkleurigheid van onze kerken. Met één hoofdthema: Jezus Christus en Die gekruisigd.

Wat kosten die gastpredikanten ons eigenlijk? Daaraan moest ik denken toen ik weer aan de beurt was om een commentaar te schrijven.