Je zult maar een pas bekeerde moslim zijn. En dan ook nog iemand die wacht op het verkrijgen van een verblijfsvergunning. En dan ook nog in een land waar jouw bekering met argusogen wordt bekeken. Is er wel een echte verandering te zien in jouw leven? Of wend jij wat voor om een vergunning te bemachtigen? En dan herinner ik me recente onderzoeken naar hoe niet-gelovigen christenen ervaren: christenen zijn mensen met wijzende vingertjes. Ze zijn vooral tégen van alles en nog wat. En verder zijn ze hypocriet en voor de rest van hun gedrag niet anders dan andere mensen. Oei, zouden wíj de toets doorstaan van: ‘dit is een echt christen’?

Twee commissies deden hun werk: de commissie-Deetman en de commissie-Samson. De eerste deed onderzoek naar seksueel misbruik in de Rooms-Katholieke Kerk en de tweede in de Jeugdzorg. Het eerste rapport is nog dagelijks voer voor journalisten, cabaretiers en ieder die er iets over zeggen wil. De paus en pastoors worden nog dagelijks met pek en veren overgoten en smalend heengezonden. Over het tweede rapport hoor je nagenoeg niets. Mevrouw Samson zei onlangs dat na het verschijnen van haar rapport het doodstil is geworden.

Deze woorden hoor ik de laatste tijd veel vaker: het spijt me. Wil je het wat populairder verwoorden dan hoor je ‘sorry’. Op vele terreinen hoor je dat woord: de kinderen zeggen het tegen hun ouders wanneer ze iets verkeerds hebben gedaan of iets hebben vergeten; een werknemer zegt het tegen zijn werkgever wanneer hij te laat op zijn werk komt en zo kun je vele voorbeelden bedenken. Zelfs in de Tweede Kamer wordt het woord ‘sorry’ gebruikt. Je hoort het geregeld uit de mond van een minister of staatsecretaris wanneer hij of zij de Tweede Kamer verkeerd heeft voorgelicht. Voor zover ik mij herinner was mevrouw Winnie Sorgdrager, de toenmalige minister van justitie, de eerste die dit woord gebruikte. En dat niet één keer, maar herhaaldelijk. Zo ontstond een sorry-cultuur. Uiteindelijk heeft het wel haar carrière gekost als minister.

De meeste kerken zijn in de praktijk niet missionair. Wat ik daarmee bedoel? Dat ze niet in de zending werkzaam zijn. Wel het kerkverband natuurlijk. Bijna elk kerkverband heeft zendelingen uitgezonden. Wie het zendingsblad ‘Doorgeven’ leest, ontdekt waar de zendingsvelden liggen en ziet ook iedere keer weer de lange lijst van verjaardagen van  zendingswerkers en hun familieleden.