Individualisering is een kernwoord in onze tijd. Op zichzelf is aandacht voor het individu prima. Maar wat moeten we daarvan denken in een wereld waarin vereenzaming en verkilling toenemen? De zorg voor elkaar staat onder druk. Het sociale klimaat wordt kouder en killer. De een verlaagt de ander maar al te vaak tot een middel om een doel te bereiken: genot, rijkdom of aanzien.

Eeuwenlang is onze westerse wereld ervan uitgegaan dat de mens zich moet schikken naar de orde van God in zijn schepping. Met ons verstand zouden we die orde tot op zekere hoogte kunnen kennen. In de achttiende eeuw verandert het patroon van denken. Mensen hechten minder waarde aan het Woord van God en gaan vertrouwen op hun eigen inzicht in de werkelijkheid. Zij zoeken naar wetten voor het samenleven alsof God niet bestond. Tot dan toe bewoog het verstand zich volgens Kant om de gegeven orde heen. Het is anders volgens hem: het verstand staat in het middelpunt. De dingen van de wereld bewegen zich eromheen. Het verstand ordent zelf de wereld.

De afgelopen week hebben we volop kunnen genieten van het mooie weer. Eindelijk kunnen de winterjassen, sjaals en handschoenen opgeruimde worden. De rookwolken van de hedendaagse dankoffers stijgen weer op van de barbecues. Het binnenleven verplaatst zich naar de tuinen en balkons.Senioren en gezinnen met niet-schoolgaande kinderen gaan al op vakantie. Buitenlandse reizen worden vervangen door een vakantie met caravan of tent in Nederland. Want het is crisis. Al een tijdje hoeven ook wij geen rekening meer te houden met de schoolvakanties. Nog geen senior maar ook niet echt meer jong. Ik neem u even mee naar de camping.Het is prachtig weer en op de camping geniet iedereen van de zon en de vrije dagen. Als ik mijn ogen dicht doe hoor ik alleen nog de stemmen van de mensen die voor de tent zitten te praten. Er blaft een hond, er fluit een vogel. Verder weg hoor ik een auto over de weg gaan. Het is zo’n heerlijke lome zomermiddag. Je hoeft niets en je doet niets. Het boek waar ik in zat te lezen ligt naast mijn stoel.

Sinds een week is Nederland, ja heel Europa weer in de ban van koning voetbal. Eigenlijk is dat al veel langer zo. In de laatste week, voordat het toernooi begon, werd er in elke nieuwsuitzending voor radio en tv wel iets verteld over de toestand van onze ‘nationale helden’: alles onder controle, een kleine spierverrekking bij een van de spelers, de trainer geeft korte antwoorden, er wordt lekker getraind, ’s avonds met z’n allen naar de film, de trainer moet mij opstellen, enz.  Ja, zelfs als iemand niet naar het toilet kan van de zenuwen, is het de moeite waard heel Nederland hierover in te lichten. Vaste televisieprogramma’s moeten wijken voor uitzendingen over het Nederlands elftal. Eerst komt het voetbalnieuws, dan een hele poos niks en dan het andere nieuws in de wereld. En wat te denken van de oranjegekte in de straat, op de pleinen, op je werk. Alles kleurt oranje. Kortom: Nederland is in de ban van voetbal. Of je het er mee eens bent of niet, je wordt er op alle mogelijke manieren mee geconfronteerd. Soms weet men van gekkigheid niet meer waar men het over moet hebben.

Zondag is het Pinksterfeest, het op een na laatste heilsfeit dat we in het kerkelijke jaar gedenken. Het laatste heilsfeit is immers de wederkomst van de Heere Jezus Christus. En het eerste heilsfeit dat wij vieren is Kerstfeest. Daarna volgen Goede Vrijdag, Pasen en Hemelvaartsdag. In de heilsfeiten ontrolt God Zijn heilsgeschiedenis, die niet ophoudt bij onze grenzen van ruimte en tijd, schreef iemand eens. Maar hier begint gelijk het probleem. Want wij, moderne mensen van de 21e eeuw, leven bij wat wetenschappelijk aantoonbaar is. En door dit denken worden we in niet geringe mate beïnvloed. Meer en meer tref je in je gemeente mensen aan die twijfelen aan wat de Bijbel ons zegt van God en Zijn daden in de geschiedenis van de wereld.