Mauro. Een jonge Angolees van 18 jaar moet worden uitgezet. De emoties
lopen hoog op. Juist de CDA-fractie wordt onchristelijk gedrag verweten.
Juist zij die voor christelijke waarden staan hadden en hebben als
vanzelf zo’n jongen toe te laten. De Here gebied gastvrijheid, juist
voor de vreemdeling in de poort. De overheid moet een schild zijn voor
de zwakken. Zij die pleiten voor toelaten hebben gelijk. We moeten
barmhartigheid bewijzen. Zij die pleiten voor uitzetten hebben gelijk.
Het is naar ons geldend recht. Beide kampen, want zo mag je het wel
noemen, hebben zo hun legitieme argumenten.
Het is natuurlijk wel een raar systeem dat een jonge asielzoeker geen
status kan krijgen als kind. Pas wanneer hij of zij 18 jaar wordt kan er
al of niet sprake van zijn. Bij Mauro is 8 jaar lang gezegd en door
achtereenvolgende rechters en bewindslieden besloten: hij kan niet
blijven. De redenen zijn o.a. dat hij nog een moeder heeft in Angola en
dat zijn veiligheid daar niet in geding is. Dat klinkt alom redelijk en
te verdedigen.
Lees meer: Mauro hoort bij zijn moeder
Ongetwijfeld zult u dan denken aan de hoge heren - soms een dame -
bankiers. Met name die met torenhoge bonussen en dat zelfs na
wanprestatie. Zij immers, zo horen we alom verluiden, zijn de oorzaak
van de euro-crisis, de economische crisis en vooruit nog een aanklacht
er boven op: de milieucrisis. Vanwege het grote graaien hebben ze enorme
risico’s genomen. Dexiabank moest voor de tweede keer gered worden door
de staat. Feitelijk door de belastingbetaler. Die was sowieso al de
dupe van die bankiers. Omdat deze beroert moeilijk geld uitleenden of
veel te hoge rente vroegen, gingen bedrijven op de fles. Mensen op
straat. De opslag op de eurobor-rente, de rente waarmee banken zelf
kunnen lenen bij de Centrale bank, was en bleef aanzienlijk. De burger
profiteerde amper, zeg maar niet, mee. Onder de streep zijn we zo al
drie keer door die lui gepakt. Dat moet stoppen. Ik ben Gekke Gerritje
niet. Protesteer! Blokkeer!
Lees meer: Bezeten van bezit
Begin 2008 brak in Amerika de zogenaamde creditcrisis uit. Een
belangrijke oorzaak was de verstrekking door de banken van enorm hoge
hypotheken aan huizenkopers. Door het instorten van de arbeidsmarkt met
als gevolg vele ontslagen konden steeds meer woningbezitters de lasten
van hun hypotheek niet meer dragen. Ze kwamen fors in de schulden te
zitten. De banken legden daarop beslag op de huizen, maar konden ze aan
de straatstenen niet kwijt. Wat overbleef, was de miljarden schulden
afschrijven. De banken leden zo zware verliezen. En de gevolgen waren
wereldwijd te merken. De economische crisis was een feit.
Naar aanleiding van deze crisis schreef ik enkele jaren geleden een
commentaar, mede vanwege het feit dat ik ooit binnen het bankbedrijf
gewerkt heb en daarom enigszins op de hoogte ben van hoe het in die
wereld omgaat. Hoewel destijds gedacht werd dat we binnen een aantal
jaren die crisis wel weer te boven zouden komen, blijkt nu dat deze zich
verplaatst heeft naar Europa en dat in financiële kringen gevreesd
wordt voor een nieuwe recessie die met name Europa zal treffen en waar
wij de gevolgen van zouden kunnen gaan ondervinden.
Lees meer: De schuldencrisis en wij
Op 30 oktober begint weer de maand van de spiritualiteit met dit jaar
bovenstaande titel als thema. De maand staat vol met activiteiten,
workshops, lezingen en boekpresentaties om de spiritualiteit in de
breedste zin van het woord onder de aandacht te brengen. Want, zo staat
op de website te lezen, “het lijkt erop dat er ondanks alle welvaart ook
iets verloren is gegaan. Daarom zoeken mensen naar een beter evenwicht
tussen materiële welvaart en geestelijk en lichamelijk welzijn.” En
verderop staat: “Door met aandacht voor wat er écht toe doet te leven,
door bewuster te werken en met anderen om te gaan, vinden we balans, kan
het leven gaan bruisen en leven we met ‘hartstocht’. “
Lees meer: #Leef!
Wat is dat toch met veel predikanten. Ze staan koud op de kansel of hun
stem en taalgebruik verandert. En helaas wel zo dat mij (en velen met
mij) daardoor het luisteren niet makkelijker wordt gemaakt.
Zo zijn er voorgangers waarvan de stem bij het betreden van de houten
broek een merkwaardige trilling krijgt. Voor ’t gemak ga ik er maar van
uit dat het geen zenuwen zullen zijn, maar dat het iets is dat volgens
de betreffende dominees bij de kanselspraak hoort. Ik weet me inderdaad
uit m’n jeugd te herinneren dat bijna alle predikanten gezegend waren
met een dergelijk vibrato. Als mogelijke verklaring daarvoor heb ik
destijds bedacht dat de stem door de trilling beter droeg in de grote
kerken waarin uiteraard microfoons en luidsprekers ontbraken.
Tegenwoordig zijn deze hulpmiddelen overal aanwezig, dus waarom er onder
huidige generatie voorgangers nog steeds getrild wordt is mij een
raadsel. Misschien heeft het wel een beetje te maken met imitatie. Zo
was ik pas een voetbalwedstrijd aan het kijken van twaalfjarigen en zag
daar dezelfde gebaartjes die ook de grote vedetten maken. Bij het missen
van een kans het shirt in de mond, omhoog wijzen en een kruisje slaan
bij een doelpunt en ga zo maar door. Wellicht dat ook predikanten de
‘kunst’ hebben afgekeken bij voorgangers (in de dubbele betekenis) die
veel indruk op ze gemaakt hebben.
Ook het geweldig laten wisselen van luidheid van de stem is iets wat op
de kansel uitvergroot is in vergelijk met het normale taalgebruik.
Lees meer: Taal is niet hun ding zeg maar
