Op het internet kun je een site vinden met als titel 'Preken die Spreken'. Verschillende predikanten uit de Gereformeerde Kerk vrijgemaakt hebben er preken op gezet. Een sprekende titel. Want het is waar, door middel van de prediking spreekt de levende God tot ons. Terecht nemen de preken in onze erediensten dan ook een centrale plaats in. Een dienst zonder verkondiging van het Woord is geen eredienst. Het behaagt God, schrijft Paulus, door de dwaasheid van de prediking zalig te maken die geloven. Dat moeten we maar laten staan in een tijd, waarin zien belangrijker is geworden dan horen. Nu zitten er aan een preek allerlei facetten. Gods spreken is veelkleurig en Zijn werk veelzijdig. Geweldig als we met een geopend hart ons door Hem aangesproken weten en de heilbrengende kracht van Zijn Woord en Geest ervaren.

Onlangs heeft de commissie Deetman een eindrapport van haar werkzaamheden uitgebracht. De commissie heeft onderzoek gedaan naar seksueel misbruik van minderjarigen in de Rooms-Katholieke Kerk in de periode van 1945 tot en met 2010. Dat onderzoek heeft zij gedaan in opdracht van leidinggevenden binnen deze kerk.

De opdracht kwam nadat begin 2010 een stroom van berichten over misbruik op gang was gekomen. Daaraan voorafgaande waren soortgelijke berichten naar buiten gekomen in de Verenigde Staten, Oostenrijk en Duitsland. In het eindrapport wordt verslag gedaan van de verhalen die de onderzoekscommissie heeft gehoord. Elk verhaal was voor hen schrijnend.

Het hangt in de lucht: verbinding. Als de bijna onontkoombare tegenbeweging van de individualisering in de samenleving. Als een ongeplande reactie op het verketteren van hen  die er niet dezelfde opvattingen op na houden als jij. Het geschreeuw tegen, gescheld op en nihiliseren (is dit een bestaand woord?) van al dan niet reële tegenstanders, maakt dat nu plaats voor het verlangen naar verbinding? Ik stip willekeurig wat zaken aan.

Afgelopen zaterdag zat ik met mijn vrouw aan bij een heerlijke oosterse maaltijd samen met nog zo’n dertig andere voorgangers en hun partners. De maaltijd was georganiseerd door een aantal vrouwen(!) die ernaar verlangden dat die voorgangers elkaar zouden ontmoeten, met elkaar zouden spreken en met elkaar zouden delen. Een ontspannen avond. Maar ook een avond met diepgang. In het Koninkrijk van God heb je elkaar nodig en mogen we invulling geven aan het diepe verlangen van de Heiland: opdat zij één zijn. Op zoek naar wat ons verbindt!

In veel gevallen is het geven van applaus voor iemand of een groep personen die een bijzondere prestatie heeft geleverd een normale zaak. Het wordt zelfs bijna van je verwacht. Denk bijvoorbeeld aan een diploma uitreiking. Je zoon of dochter krijgt een paar welgemeende woorden van de schooldirecteur en als de handtekening is gezet en het diploma is overhandigd volgt er een applaus van alle aanwezigen als blijk van waardering voor het behaalde resultaat. Je kunt ook denken aan de uitvoering van een operette, waar na afloop van het optreden door het publiek met de handen wordt geklapt voor de spelers als dankbetoon voor datgene wat geboden is.

Hetzelfde ritueel heb je bij een prijsuitreiking op sportief of cultureel gebied. Voor velen werkt het applaus als een stimulans. Ik kan mij dan ook altijd zeer goed voorstellen, dat na een bepaald soort kunstgenot het publiek behoefte voelt zich te uiten en wel door handgeklap. Zelf heb ik dat meerdere malen als positief ervaren.