Ruim een maand geleden was ik aan het genieten van emo-TV (een van m’n favoriete bezigheden).  Aan de beurt was ‘All you need is love’. Robert ten Brinke interviewde een Nederlands meisje dat graag naar Australië wilde, om als verrassing bij de bevalling van haar oudere zus te kunnen zijn. In het gesprek dat volgde vertelde het meisje dat zij en haar zus uit een ‘superchristelijk gezin’ kwamen met zeven kinderen. Ze had met deze zus-op-afstand een speciale band gekregen. Vooral omdat zij beiden, in tegenstelling tot de vijf anderen, wat het geloof betreft een eigen weg hadden gekozen. Voor de rest van de broers en zussen was, zoals ze zei, ‘religie belangrijker dan relatie’.

Dinsdag 6 maart is massaal actiegevoerd en op veel scholen geen lesgegeven. De verontwaardiging onder onderwijsmensen was groot. Bonden organiseerden een manifestatie in de Arena. Voor mijn raam trok een stoet leerlingen en leerkrachten voorbij, lawaai makend met vuvuzela's en andere zelfgemaakte instrumenten. Spandoeken van beddenlakens toonden teksten tegen bezuinigingsplannen voor passend onderwijs.

Passend onderwijs is onderwijs aan kinderen die extra zorg nodig hebben. Daarvoor is een nieuw stelsel gemaakt. De bedoeling is dat dit stelsel op 1 augustus van dit jaar in werking treedt. Vanaf 2013 tot en met 2015 zal 300 miljoen worden bezuinigd. Ontslagen vallen onder ambulante begeleiders die scholen ondersteuning bieden bij het onderwijs aan leerlingen die extra zorg nodig hebben. De bezuinigingen raken ook expertisecentra voor onderwijs aan leerlingen met een extra zorgbehoefte. Eenvoudig gezegd: minder bureaucratie. Ook scholen voor speciaal onderwijs worden getroffen. De klassen van scholen die bedoeld zijn voor leerlingen die in het reguliere onderwijs niet kunnen functioneren, zouden tien procent groter moeten worden.

Verwacht in deze circa zeshonderd woorden van dit commentaar niet het laatste woord over de positie van vrouwen in de kerk. Veel knappe vrouwen en vooral mannen hebben zich al over dat onderwerp gebogen. Ik schrijf dit ook niet om een analyse te geven (als ik dat al kan) over de ontwikkelingen rond de vrouw in het ambt binnen de verschillende kerkverbanden.

Aanleiding is het bericht (RD, 16 maart 2012, internet) dat er vanaf 31 maart a.s. in Museum Catharijneconvent te Utrecht de komende maanden aandacht zal worden geschonken aan de rollen – vroeger en nu - van vrouwen in de christelijke kerken. Een boeiende expositie lijkt me zo. Wie een willekeurige kerkgeschiedenis doorbladert staat versteld van de prominente aanwezigheid van mannen. Ook de recente kerkgeschiedenis levert dat beeld op. Het is veelzeggend dat het artikel van het RD gesierd wordt met een foto van Majoor Bosshardt van het Leger des Heils. Binnen de gereformeerde gezindte zou je niet zo snel een vrouw kunnen noemen (en ik hoop dat ik nu niemand beledig of passeer).

De vormingscursus 2011-2012 is bijna weer ten einde. Nog één les. Dan zit het er weer op. Negen zaterdagochtenden kwamen de cursisten vanuit allerlei windstreken naar Drachten om de lessen bij te wonen. Een deel van de lessen ging over de plaats van het jeugdwerk in de gemeente. Wat mij daarbij opviel was dat de docent, drs. Belo, voormalig directeur van de Hervormd Gereformeerde Jeugd Bond (HGJB), een warm pleidooi hield over het van elkaar leren: jongeren van ouderen en ouderen van jongeren. Alle cursisten waren het uiteraard roerend met hem eens. Hoe kan het ook anders. Als rechtgeaarde christelijke gereformeerde onderstreep je natuurlijk het belang van catechese, jeugdclub en jeugdvereniging. Maar de docent ging nog een stapje verder. Als je als volwassene een voorbeeld wilt zijn voor je kinderen, dan is het toch een normale zaak dat je je kinderen laat zien wat dat leren voor jezelf inhoudt?