Dat het zwaar economische tijden zijn, kan onderhand toch niemand meer
zijn ontgaan. Wekelijks, zo niet dagelijks, wordt er bericht over de
status van de euro, over de verhoren naar aanleiding van de
kredietcrisis en over de komende bezuinigingen, die toch weer wat extra
zwaarder worden, gezien de slechte financiële ontwikkelingen. Dit is
slechts een kleine greep uit de waslijst aan financiële onderwerpen die
het nieuws beheersen. Ik weet niet hoe het u vergaat, maar ik raak een
beetje het overzicht kwijt. Neem nou de euro: er wordt wel geprobeerd om
het hele debat toegankelijk te houden, maar het is zo’n technische
kwestie dat de gevolgen van het (niet) redden van de euro ver uit het
zicht zijn geraakt.
Lees meer: Armoede
En daar laaide de discussie weer op. Die over het homohuwelijk en de
weigerambtenaar. Mag een ambtenaar er vanaf zien een huwelijk te sluiten
tussen seksegenoten? Weggaan of blijven zitten? Verwacht van deze
column niet ‘het’ antwoord.
Ik kan mij herinneren dat er binnen een kerkenraad een lastig vraagstuk
speelde. Het ging over de vraag of het huwelijk van een samenwonend stel
kerkelijk bevestigd kon worden. Gesprekken met betrokkenen waren
gevoerd. De details en achtergronden van de situatie laat ik rusten. De
problematiek lag nu op de tafel van de kerkenraad. Voors en tegens
werden uitgewisseld. Dan opeens neemt een broeder het woord: ‘Als we
hier vóór stemmen dan stap ik op als ouderling.’ Daar ligt de steen in
de vijver. Het machtswoord is gesproken. De broeders kijken elkaar
beteuterd aan. Dus als we hier vóór stemmen dan weigert broeder X nog
langer mee te doen. Dat u het maar weet…
Lees meer: Weigeren
De week van 10 tot en met 17 oktober was de week van de opvoeding. In
onze burgerlijke gemeente en waarschijnlijk ook in andere gemeenten is
toen een boekje verspreid met de titel: 'Tijd voor je gezin! 20 TopTips
voor en door ouders'. Op de achterflap staat niet alleen de gemeente
vermeld, maar ook het gemeentelijk Centrum voor Jeugd en Gezin.
Het boekje is een uitgave van een stichting met de naam Family Factory,
wat zoiets betekent als 'plek van waaruit het gezinsleven tot bloei kan
komen'. De stichting wil ouders met elkaar in contact brengen en helpen
bij het bouwen aan het gezin dat zij graag willen zijn. Zij is in 2008
opgericht op initiatief van Jan Willem Roseboom. Het boekje reikt
ouders nieuwe ideeën aan waarmee zij hun voordeel kunnen doen. Een van
de tips wijst op het belang van een gesprekje tussen ouder en kind:
'Luister, stel vragen en kom erachter wat die ander bezighoudt'.
Persoonlijke aandacht heeft grote waarde, vooral in een tijd waarin het
gezin soms lijkt op een plaats waar mensen 'zo dicht mogelijk langs
elkaar heen leven'. Andere tips wijzen op het omgaan met internet, de
ochtendspits in het gezin, uitbarstingen van emotie van kinderen, het
opruimen van de kamer, de zorg die ouders voor zichzelf moeten hebben en
voor elkaar, en de gezinsmomenten waarop gezinsleden kunnen bijpraten,
een soort gezinsvergadering dus, waarbij ieder zijn eigen inbreng heeft.
Lees meer: Week van opvoeding
Als je ons kerkblad van voren naar achteren (sommigen lezen hem van
achteren naar voren) goed doorspit kom je soms verrassende dingen tegen.
Tenminste, dat overkomt mij vaak wanneer ik als redactielid om de
zoveel weken het kerkblad voor de overige redactieleden mag beoordelen.
Je let dan op verschillende aspecten: zijn het aansprekende artikelen,
is het commentaar ook echt een commentaar op iets of meer een
beschouwing, heeft de meditatie echt inhoud, is het geschrevene in
PRESTO voor de doelgroep, zijn de foto’s en illustraties passend bij het
artikel en waarom zulke grote advertenties voor goede doelen. Kortom,
je probeert een oordeel te geven over het blad als geheel. Voor velen is
het meest interessante deel het gemeentenieuws.
Lees meer: Wat voor dienst?
Mauro. Een jonge Angolees van 18 jaar moet worden uitgezet. De emoties
lopen hoog op. Juist de CDA-fractie wordt onchristelijk gedrag verweten.
Juist zij die voor christelijke waarden staan hadden en hebben als
vanzelf zo’n jongen toe te laten. De Here gebied gastvrijheid, juist
voor de vreemdeling in de poort. De overheid moet een schild zijn voor
de zwakken. Zij die pleiten voor toelaten hebben gelijk. We moeten
barmhartigheid bewijzen. Zij die pleiten voor uitzetten hebben gelijk.
Het is naar ons geldend recht. Beide kampen, want zo mag je het wel
noemen, hebben zo hun legitieme argumenten.
Het is natuurlijk wel een raar systeem dat een jonge asielzoeker geen
status kan krijgen als kind. Pas wanneer hij of zij 18 jaar wordt kan er
al of niet sprake van zijn. Bij Mauro is 8 jaar lang gezegd en door
achtereenvolgende rechters en bewindslieden besloten: hij kan niet
blijven. De redenen zijn o.a. dat hij nog een moeder heeft in Angola en
dat zijn veiligheid daar niet in geding is. Dat klinkt alom redelijk en
te verdedigen.
Lees meer: Mauro hoort bij zijn moeder
