Onze kerken hebben overal in de wereld een groot aantal missionair diaconale medewerkers zitten. Dat zijn gewone mensen, maar wel door de Geest gedreven mensen. Ze hebben een drang in zich om met hun gaven op een voor hen speciaal plekje te bouwen aan het koninkrijk van God. Zij bouwen vaak in stilte en timmeren niet veel aan de weg. We willen ze daarom wat in de schijnwerpers zetten. Vandaag vertelt Margot de Greef vanuit Haïti.      

Ga tot de mier, gij luiaard! Zie haar wegen en word wijs (Spr.6,6) Tijdens mijn middelbare school periode kreeg ik de opdracht om over deze tekst een opstel te schrijven. Ik denk er nog vaak aan terug, vooral als ik een meute krioelende mieren door ons kantoor zie lopen met onduidelijke bestemming, me afvragend waar ze zo hard aan werken.

Er is maar een wereld. Toen ik een jongere was, leefde ik in die ene wereld. Mijn omgeving wisselde natuurlijk wel. Je ging van huis naar school. Elke week naar de kerk, op maandagavond naar catechisatie en op zaterdagavond naar de jeugdvereniging. De regels die golden waren per omgeving verschillend, maar de normen en waarden waaruit geleefd werd, kwamen grotendeels overeen. Het was overzichtelijk. Het kader van waaruit ik naar de buitenwereld keek werd mij grotendeels door mijn omgeving en context aangereikt.

Half juni is de generale synode van onze kerken in Dordrecht geopend. Pieter Sijtsma is een van de afgevaardigden. Hij zal ons de komende tijd op de hoogte houden over zijn bevindingen.

14 juni was het zo ver. Op naar Dordrecht. Tien dagen voor die datum had Tante Post twee grote ordners bij mij afgeleverd, met daarin diverse rapporten van bijna alle commissies die ons kerkverband rijk is. En dat zijn er nogal wat. Sommige commissies hebben slechts drie of vier pagina’s nodig om verslag te doen van hun werkzaamheden vanaf de vorige synode met daarin vermeld hoe ze de opgedragen taken hebben uitgeoefend, eventueel aangevuld met nieuwe voorstellen richting de synode. Maar de meeste commissies hebben meer pagina’s nodig. Zelfs eentje met meer dan honderd. Dat vroeg nogal wat leeswerk de dagen voor de opening van de synode.

Piiiieeeewwwww BAM!! Omid kan het geluid van een inkomende raket nog precies nadoen. Het is 22 jaar geleden – hij was slechts 5 jaar oud – dat zijn gezin Afghanistan ontvluchtte, maar dat geluid weet hij nog. De Taliban veroverden toen de plaats waar het gezin woonde.

Zoals dat geluid in zijn geheugen staat gegrift, staat dit beeld op zijn netvlies gebrand: ‘We waren buiten aan het spelen en ik zag een kolonne mannen aankomen die er heel vreemd uitzagen: met lange baarden en geweren. We bevroren, allemaal. Eén van de mannen richtte zijn blik op mij en ik stoof weg. Iedereen rende naar zijn eigen huis. Doodsbang.’