INLIA: Een stilleven à la Helmantel
De duif tikt gewoon op het raam. Alsof hij aanklopt. “Dat is mijn vriend. Hij is gewend dat ik hem voer,” zegt Alex terwijl hij opstaat, het raam opendoet en de duif uit zijn hand laat eten.
Die duif zal hem nog missen. Want de duif komt iedere dag; koffietijd, vaste prik. En Alex vertrekt binnenkort naar Armenië. “Misschien kunnen de anderen de nieuwe mensen op deze kamer straks zeggen wat hij graag eet”, peinst Alex. Ondertussen snijdt hij fruit voor zijn menselijke bezoek. Mens en duif worden gastvrij onthaald. Heel Armeens dit: gasten krijgen goed te eten.