Een vreemde uitspraak. Je bent toch juist heel ongelukkig als je je zachtmoedig gedraagt? Hoe zul je dan ooit verder komen in deze wereld? Je moet jezelf toch presenteren en voor jezelf opkomen? Anders verlies je toch het gevecht in de arena van dit leven?

Stel je voor, je bent eigenaar van een winkel in de stad. Je wilt God de leiding geven in je leven, ook in je bedrijfsvoering, en je hecht veel waarde aan de zondag, de dag waarop je de rust viert die God de zijnen geeft. Zo kun je samen met je gezin het heil beleven. Je gunt dat ook aan je personeelsleden. Andere winkeliers doen op die dag hun zaak wel open.

Een liturgie zonder lied is als een vogel zonder vleugels. Met andere woorden: in een eredienst waarin geen plaats is voor de zingende gemeente, wordt iets wezenlijks gemist.

‘Lofzang is geen luxe’, aldus dichter-dominee Willem Barnard in zijn gelijknamige boekje uit 2005. Tot zijn verwondering had hij ontdekt dat in Psalm 117 met betrekking tot het zingen de gebiedende wijs wordt gebruikt: ‘Looft de Heere, alle gij volken, prijst Hem, alle gij natiën.’ Barnard: ‘Het is niet alleen toegestaan, het wordt niet alleen aangemoedigd, het geldt als plicht!’

Ik sprak met Mieke Jonkers, getrouwd met Willem, moeder van drie inmiddels volwassen kinderen, uitvoerend verpleegkundige op de long- en interne afdeling van het Refajaziekenhuis te Stadskanaal. We ontmoetten elkaar bij Mieke thuis in Winschoten.

Dag van de verpleging. Zegt je dat wat? Jazeker. Op die dag, 12 mei, werd in 1820 Florence Nightingale geboren. Zij heeft in de Krimoorlog door het verplegen van de gewonde soldaten uiteindelijk voor erkenning gezorgd van het verplegen als een volwaardig beroep voor beschaafde vrouwen. En wist je dat we ook in Nederland een Florence Nightingale hebben gehad? Dat was zuster Frederike Meyboom, de oprichtster van de beroepsvereniging voor verpleegkundigen. Sinds 1964 wordt de dag van de verpleging ook in ons land gehouden.  

Na het lezen van een zeer lovende recensie in het Nederlands Dagblad begon ik vol verwachting aan Broeder Ezel. Het is onmiskenbaar een bijzondere roman. Geschreven door Liesbeth Goedbloed die columnist, recensent en dichter is. Dat laatste is goed te merken. Ze schrijft poëtisch in deze roman die gaat over grote thema’s: schuld en verlossing. Goedbloed schrijft intens en door haar taal zit ze dicht op je huid.