Ruzie in de kerk kan zomaar ontstaan. Bijvoorbeeld omdat de vaste organist gefrustreerd is als zijn plek als begeleider van de gemeentezang steeds vaker wordt ingenomen door een pianist of een band. Of omdat gemeenteleden gaan samenwonen, terwijl het beleid van de kerkenraad op dit punt duidelijk tegen is. Het kan zijn dat de koster in een kerk zo gedreven is om zijn taak goed uit te oefenen dat hij hierdoor de spontaniteit van gemeentelijke activiteiten belemmert.

De kiem voor een conflict is snel gelegd. En, zoals we in het vorige artikel al zagen, speelt er onder de oppervlakte vaak veel mee wat het conflict voedt en versterkt.

Eén van de boeken die ik – een poosje geleden alweer – heb verslonden is het boek The Forgotten Ways (De vergeten wegen); niet in het Nederlands verkrijgbaar). Schrijver van dit boek is de Australiër Alan Hirsch. Hij woont en werkt in de Verenigde Staten. Hirsch is jood; hij belijdt Jezus als Heer. Hirsch heeft veel ervaring opgedaan met het opzetten van missionaire bewegingen. En hij heeft met betrekking tot ‘missie’ veel denkwerk verricht. Er zij al heel wat boeken van zijn hand verschenen. The Forgotten Ways is wel te beschouwen als zijn centrale boek.

Kijken naar een andere dan je eigen vrouw, om haar te bezitten. Wie dat doet, pleegt in zijn ​hart ​echtbreuk. ​ Hij breekt daarmee het huwelijk van de ander. Met dit onderwijs wijst Jezus op de kern van het zevende gebod. Hij wijst daarmee ook aan wat het betekent met heel je hart God en de naaste lief te hebben.

Jezus spreekt over echtbreuk: U hebt gehoord dat tegen de ouden is gezegd dat u niet mag echtbreken. Maar Ik zeg u … Deze woorden (Mat.5,27-30) waren allereerst gericht aan het adres van getrouwde mannen: wie met begeerte kijkt naar de vrouw van een ander, breekt diens huwelijk. Maar natuurlijk zou dit woord ook gericht kunnen zijn aan het adres van een ongetrouwde man: ook deze breekt het huwelijk van een ander als hij in zijn hart ernaar verlangt de vrouw van die ander te bezitten. Maar de eerste focus lag op de getrouwde man. Dat mannen ongetrouwd bleven, kwam in die tijd nauwelijks voor.

Oorspronkelijk was er één deputaatschap: eenheid gereformeerde belijders en correspondentie met buitenlandse kerken. Eind jaren negentig werd dit deputaatschap gesplitst. Ons deputaatschap houdt zich uitsluitend bezig met contacten met buitenlandse kerken. Dat wil zeggen kerken die ook de gereformeerde belijdenis onderschrijven: de drie formulieren van enigheid of de Westminster Confessie. Deze laatste wordt onderschreven door presbyteriaanse kerken.

De gedachte achter deze contacten is dat Gods kerk wereldwijd is: Ik geloof een heilige, algemene (=katholieke of wereldwijde), christelijke kerk. Concreet houdt dit in dat we over en weer elkaars synoden bezoeken. De generale synode is de breedste vergadering van een kerk. Iedere drie jaar nodigen wij vertegenwoordigers uit van zusterkerken uit het buitenland. Het voordeel van fysiek aanwezig zijn is dat je de sfeer proeft. En door de gesprekken leer je een kerkverband beter kennen.