Als je op vakantie wilt, zijn er oneindig veel mogelijkheden. Een werkvakantie is niet voor iedereen een logische keuze. Toch is er heel wat voor te zeggen om (een deel van) je vakantie op die manier in te vullen. Deze zomer willen we in drie artikelen ingaan op de reizen die door verschillende jeugdverenigingen van de CGK Emmen in de afgelopen tien jaar zijn ondernomen naar Oekraïne. In dit derde en laatste artikel gaat het over de ontvangende kant. Hoe wordt het bezoek uit Nederland gewaardeerd in Oekraïne?

Een paar weken voor de grote vakantie was het weer zover. De kinderen van groep zeven van bijna alle basisscholen in Dokkum konden met hun meester, juf of een andere begeleider langs vier kerken om er iets meer over te weten te komen. Ook langs de Christelijke Gereformeerde Kerk, de Oase.

In groepjes van tien tot vijftien kinderen komen ze de kerk binnen. In een half uur mag je hen dan iets vertellen wat er zoal te zien is: het logo ‘kerk met een hart’, het orgel, de liturgische kleden, het doopvont, de avondmaalstafel, de preekstoel, het tegeltableau naast de preekstoel en de schilderijen van Jan Kooistra over Kerst, Pasen en Pinksteren

De Bijbel noemt ieder die gelooft 'heilig': apart gezet, en toegewijd aan God. In de geschiedenis van de kerk komen wij heiligen tegen die op een bijzondere manier toegewijd hebben geleefd. Af en toe zullen wij een van hen in de schijnwerper zetten. Want zij mogen niet vergeten worden. Hun voorbeeld wil bemoedigen en inspireren.

Wij verbinden zijn naam met één van de drie oecumenisch-christelijke geloofsbelijdenissen, de Geloofsbelijdenis van Athanasius, kortweg het Quicumque genoemd, want zo begint zijn belijdenis in het Latijn. Die belijdenis over de Drie-eenheid, is niet door hemzelf geschreven, maar anderhalve eeuw na zijn dood opgesteld en pas vijfhonderd jaar later door de kerk van het Oosten aan hem toegekend.  Voor de meesten is hij alleen een naam. Wie was hij?

Athanasius werd geboren in het jaar 295 te Alexandrië, de grote stad in het noorden van Egypte aan de Middellandse Zee, genoemd naar Alexander de Grote. De stad was beroemd om zijn vuurtoren, één van de wereldwonderen uit de klassieke Oudheid.

Zijn lange lichaam zakt weg in de bank. Kleine zweetdruppels glinsterden op zijn voorhoofd. Zijn lange haren zijn weer gefatsoeneerd. ‘Ik ben de eerste tekenen van het dakloos zijn, weer kwijt’, zegt hij.
We kennen elkaar oppervlakkig. We deden allebei vrijwilligers werk. Ooit eens gingen we samen naar dezelfde cursus. Hij was een echte sportfanaat. Toen een of andere wielrenner gestorven was, had hem dat meer aangegrepen dan het sterven van zijn eigen vader.
Hij kwam altijd rustig bij mij over. Als we elkaar ontmoetten, schudden we elkaar even de hand.
Nu zit hij tegenoven mij in de kamer.