Kees van der Staaij is een geweldig politicus, vakkundig en gedreven, en een christen. Hij blijkt ook over de gave te beschikken een goed boek te schrijven, getuige deze bundel goede gesprekken. De seculiere uitgever M. Spijkers van Prometheus kwam met het idee. Het werden tien gesprekken met zeer uiteenlopende mensen, die hij ooit ontmoette en die indruk op hem hadden gemaakt.
God had een doel voor ogen toen Hij man en vrouw, en hun onderlinge verbondenheid schiep. De uiteindelijke bestemming daarvan zou liggen in de verhouding tussen Christus en zijn gemeente. Tenminste, zo spreekt de apostel daarover in zijn brief aan de Efeziërs. En we hechten toch gezag aan de woorden van de apostel?
Bij de schepping van man en vrouw dacht God al aan de band tussen Christus en de zijnen (Ef.5,32). Deze band zal in het nieuwe Jeruzalem volmaakt zijn. Dan komt ook de seksuele verbondenheid tussen man en vrouw tot haar doel, overigens zonder dat er dan sprake zal zijn van een geslachtelijke vereniging tussen beiden. De Here Jezus was daarover duidelijk: daar zal geen huwelijk meer zijn (Mat.22,30).
Hij onderstreepte eveneens dat het ongehuwd-zijn in de aardse bedeling van zijn koninkrijk geen geringere waarde heeft dan het gehuwd-zijn.
Het zal in 2011 geweest zijn dat de hal van ons kerkgebouw verbouwd werd. Het resultaat bestond uit een frisse hal, in grijs-witte tinten. Tijdens mijn cursus glas in lood bij Glasatelier Lisette Martens ontstond het idee iets kleurigs toe te voegen. Vele tekeningen en vele uren knutselen later resulteerde dit in een veelkleurig kunstwerk.
De regenboog staat voor het verbond dat God met ons sloot, na de zondvloed. Het ene uiteinde staat vast op de grond, als teken dat het een vaste belofte is. Het andere einde van de boog is einde-loos; de belofte is van onbeperkte duur.
In september 2015 schreef ik een commentaar in het Kerkblad voor het Noorden. Eind 2014 telde de wereld circa 60 miljoen vluchtelingen. Onvoorstelbaar! Ik noteerde in mijn column dat de kerk ‘met alle kracht voor de lijn van de barmhartigheid’ moet kiezen. En als het ging om de vluchtelingen schreef ik: ‘Ze zijn welkom’.
Vandaag zou ik dat commentaar opnieuw kunnen schrijven. En toch ik zou er vandaag ook het een en ander aan toe willen voegen. ‘Het boek Ruth staat vol van vluchtelingenwerk’, is één van mijn zinnen die ik nu herlees. Maar er staat nog een bijzonder zinnetje, niet in mijn commentaar maar in de Bijbel. Namelijk wat Ruth zegt tegen Noömi: ‘Vraag me toch niet langer u te verlaten en terug te gaan, weg van u. Waar u gaat, zal ik gaan, waar u slaapt zal ik slapen; uw volk is mijn volk en uw God is mijn God. Waar u sterft zal ik sterven, en daar zal ik begraven worden. De HEER is mijn getuige: alleen de dood zal mij van u scheiden!’ (Ruth 1:16-17). En Ruths zoon werd de opa van koning David…
Voelt u zich wel eens alleen? Het is alsof geen mens je begrijpt. Je hebt geen echt contact met anderen.
Je voelt je verlaten. Eenzaam. Alleen tussen de mensen. Dat kan dus. Thuis in je gezin, op je werk, in de kerk. Ja, ook in de kerk kan het kil en eenzaam zijn. Het doet zeer wanneer je dat moet constateren. Ligt het aan mij? Sluit ik me af van de anderen omdat ze niet bij mij passen? Of komt het doordat ze mij in een keurslijf willen persen en ik daar niet tegen kan?
