Een week of vier geleden schreef ik in dit blad over mijn voorgenomen retraite, een aantal dagen afgezonderd leven met als doel gericht te zijn op God. Samen met een vriend ben ik daarvoor in Brecht in België in een vrouwenklooster: Onze Lieve Vrouw van Nazareth.

Het is een klooster dat gesticht is in 1950 en dat leeft naar strenge en sobere richtlijnen. Het is een klooster waarin stilte en verstilling, gebed en overdenking een grote plaats innemen. Het is een klooster dat in een lange traditie staat van leven in armoede en soberheid. We zijn hier omdat mijn reisgenoot hier eerder is geweest en zodoende wat contacten had. Zo zijn we te gast bij de zusters trappistinnen (voor info of interesse kunt u de website raadplegen: www.abdijnazareth.be).

In de eerste drie hoofdstukken schetst Kant de ontwikkeling van het anti-judaïsme en het antisemitisme door de eeuwen heen. Om in het vierde hoofdstuk de protestantse nazi-ideologie in Duitsland te bespreken. Men wilde een Duitse kerk die van Joodse smetten vrij was. Verder wilde men ook de Bijbel zuiveren en werd ontkend dat Jezus een Jood was. De Joden werden gitzwart afgeschilderd en beschuldigd van corruptie en machtswellust. Ze zouden een gevaar vormen voor de wereldvrede en voor het welzijn van Duitsland. Naar de overtuiging van Kant vloeiden deze opvattingen logisch voort uit het eeuwenoude anti-judaïsme en het daaruit geruisloos ontstane antisemitisme.

Deze laatste conclusie trekt hij wel heel vlot, maar overigens is het een verdienste dat hij deze theologie die correspondeerde met de nazi-ideologie aan de kaak stelt. Het is werkelijk onbegrijpelijk en schokkend wat ook gerenommeerde Duitse theologen op dit punt hebben durven beweren.

Op vakantie gaan, de weg zoeken. Wat kun je je dan blij en gerustgesteld voelen wanneer je een langverwachte wegwijzer tegen komt. Zitten we nog steeds op de goede weg? Zag jij het bord? Moeten we er hier af of de volgende afrit? Afijn, u kent het vast wel. Maar in dit stukje wil ik graag de nadruk leggen op koning David. Soms was hij de weg ook nogal kwijt.

De geestelijke weg dan welteverstaan. Hij vroeg zich daarbij af: Wie is God?

Hij worstelde met deze vraag. Naast zijn koningschap was hij ook een begenadigd dichter. Veel psalmen die in de Bijbel staan zijn van zijn hand. Daarom gaan we voor het antwoord naar Psalm zesentachtig.

Er is een gelijkenis over een boer die zijn akker had ingezaaid met tarwe. Maar deze boer had een vijand. Vast en zeker was er jaloezie in het spel. Deze vijand kwam 's nachts en zaaide onkruid: lolium temulentum (Mat. 13, 24-30. 36-43). Niet best. Een soort gras dat zo'n zestig centimeter hoog kon worden en veel op tarwe lijkt. Nog giftig ook.

In het begin van de groei is dat lolium moeilijk te onderscheiden van tarwe. Het onderscheid wordt pas echt duidelijk als de aar zich gezet heeft en het onkruid volgroeid is.