Het artikel van Pieter Sijtsma in het Kerkblad voor het Noorden van 31 juli jl. brengt mij een ervaring van enkele jaren geleden in herinnering. Door zakkenrollers bestolen van portemonnee met enig zakgeld, bankpas en rijbewijs moeten we in Rome op stap om daarvan aangifte te doen bij de politie om de beschikking te krijgen over een verklaring voor verhaal bij reisverzekering , Nederlandse politie en burgerlijke gemeente.

Aan de Via Christoforo Colombo vinden we het  questura (het politiebureau) van de Carabinieri. Achter het loket aan zijn schrijftafel zit een jong ventje (een stagiaire?) in een uniform die twee maten te groot is. Na het lezen van de introductie die wij van de campingreceptie kregen, heft hij z’n handen omhoog en weet niets beters te doen dan te beduiden dat hij alleen Italiaans verstaat en dat we ons geluk moeten zoeken aan de overzijde van de straat bij de «cursief» Polizia «einde cursief».

Onlosmakelijk is de belijdenis van Christus verbonden met de belijdenis van God. Het is niet zo dat de kerk in God gelooft en daarnaast ook nog in Jezus. Nee, ze belijdt God in de Christus. Jezus is één met God. Tegelijkertijd hoort Hij helemaal bij ons, dat is: bij de mensheid verloren in schuld.

God Zelf gaf Hem die naam: Jezus. Jozef mocht zelf geen naam bedenken voor het kind dat uit Maria geboren zou worden. Een engel bracht deze aan hem over. Die naam, eigenlijk Jèsous, is zo bij ons bekend geworden omdat de nieuwtestamentische geschriften in het Grieks geschreven zijn.