In het vorige artikel  hebben we enkele factoren genoemd die de kiemkracht van het Woord kunnen verstoren, zodat de groei gestremd wordt. In deze bijdrage borduren we nog even voort op dit thema. Er zijn namelijk niet alleen kiemstoornissen, maar ook groeistoornissen. Die komen aan de orde als we ingaan op het motief van de geestelijke strijd en het gevaar van de terugval of – wat vroeger genoemd werd - ‘de verachtering van de genade’ (Heb. 12, 15 SV; NBG). Uiteraard blijven we daarbij niet staan, maar proberen dit keer vooral positief aan te geven waarin de geestelijke groei bestaat.

De geestelijke groei van de gelovigen vindt hier op aarde niet plaats in een soort reincultuur van ongestoord groeien, bloeien en vrucht dragen. De Schrift laat ons zien dat geestelijke groei tegenkanting krijgt en strijd kost! Hiervoor worden in de Bijbel op zijn minst twee motieven aangevoerd. In de eerste plaats is niet alleen sprake van de groei van het koninkrijk van God, maar ook van het groeien van de goddelozen, van het kwaad en van het rijk van de Boze (vgl. Ps.92, 8; Mat. 13, 24-30; 36-43). Ook al  blijft dit rijk zonder vrucht en wordt het uiteindelijk verdelgd, toch kan het aan het koninkrijk van God veel schade berokkenen. Daarom worden de gelovigen opgeroepen te volharden in de bede: ‘Leid ons niet in verzoeking, maar verlos ons van de boze’. Die houdt namelijk niet op hen aan te vechten en in eigen kracht zijn zij niet bij machte hem te weerstaan (vgl. z. 52 HC).

Letterlijk of figuurlijk, een storm in het leven maakt iedereen wel eens mee. Zo ook ik: letterlijk en figuurlijk op de camping in 1993. Ik stond daar, alleen met mijn kinderen. Here help! De storm kwam, maar het was stil. God was daar. Ik wil je meenemen naar de zomer van 1993, waar God aanwezig was in de stilte.

November 1992

Op een rustige herfstdag sta ik daar, aan het graf van mijn man, vader van mijn kinderen. Voorbij, zomaar in één klap. Hartstilstand. En of je nou wilt of niet, het leven gaat door. Gelukkig gebeuren er ook mooie dingen en wordt er ook gelachen. Maar de moeite, het verdriet en de vele vragen overheersen. En als dan de zomervakantie aanbreekt is daar weer een vraag. Wat ga ik doen? Maar vooral hóe ga ik het doen. Veilig thuis is het al zwaar genoeg. Regelmatig overvalt mij een verlammend gevoel. Dit is te zwaar. De verantwoordelijkheid te groot. Dit gaat mij niet lukken! Maar ik wil wel weg, want thuisblijven als iedereen weggaat lijkt mij ook een heel eenzaam gevoel. En ik denk dat het ook goed voor de kinderen zal zijn. Maar ja, hoe? Wat? Kamperen lijkt mij de beste oplossing en ook leuk voor de kinderen. Maar ja, een tent, hoe kwetsbaar is dat. Geen kamers, geen stevige wanden en deuren om een al te heftig kind te beteugelen. Iedereen ziet je, hoort je. En wat als het hele dagen regent of nog erger als er een onweersbui over ons heen komt. Kan ik dat? Met zes kinderen kamperen? Het is toch behelpen, laten we nou even heel eerlijk zijn. De oudsten van 9, 11 en 13 jaar dat zou nog wel lukken, maar de jongsten van nog maar 1, 3 en 6 jaar?

(on)rein

Rein en onrein, het had grote invloed op het dagelijks leven bij de Israëlieten thuis.

Vergelijkbaar met internet in onze tijd…

Dumela! Begin maart vertrokken wij naar Lesotho, een bergachtig land geheel omgeven door Zuid Afrika. In het plaatsje Thaba Tseka wonen en werken wij het komende jaar. In Thaba Tseka staat het Paray ziekenhuis, waar Elsemarie werkt als arts. Aan het ziekenhuis is een verpleegkunde opleiding  gekoppeld waar Vincent les geeft in exacte vakken. We werken beide op vrijwillige basis en zijn dus gedeeltelijk afhankelijk van giften. We willen u op deze manier heel hartelijk bedanken voor de (financiële) steun die we tot nu toe hebben gekregen. Naast de eerder genoemde investeringen kan er nu, mede dankzij uw steun, op het terrein van de school een winkeltje worden geplaatst die zal leiden tot inkomsten voor de ontwikkeling van de opleiding verpleegkunde. Daarnaast heeft Elsemarie haar artsenregistratie in Lesotho kunnen financieren.