In de meest buurten van Amsterdam kun je beter niet met een keppeltje over straat lopen. Te gevaarlijk. Openlijk Joods-zijn is niet vanzelfsprekend, ook niet in Nederland. Onlangs zat ik op terugreis uit Israël in het vliegtuig naast een Joodse man. Hij kwam daar niet gelijk mee, maar in het gesprek werd duidelijk dat hij Joods was. Zijn naam deed het ook al vermoeden. Hij vertelde dat hij sinds kort een woninkje in Amsterdam had. ‘Ik ben niet echt bang’, zei hij, ‘maar ik heb toch het naambordje van de vorige bewoner maar op de deur laten zitten’.

We lezen enige verzen uit Deuteronomium 18 (1-8). Waarin het gaat over de positie van de stam Levi. Priesters en levieten hebben een bijzondere taak gekregen binnen het volk Israël. Door God aangewezen om volop te functioneren als dienaren van de verzoening en van de te onderhouden gemeenschap met de HEER. Dat nam zoveel tijd en aandacht in beslag dat ze hun agenda niet nog verder hoefde in te vullen met landbouw en veeteelt. Daarvan waren ze vrijgesteld. Maar op een lege maag kun je niet leven…

In de rubriek bomen en planten stond een paar weken geleden een beschrijving over de moerbeiboom. Een trouwe lezer uit Drachten moest bij het lezen hiervan denken aan een gedicht over de moerbeiboom. Nadat ze het gevonden had stuurde ze het op naar een van de redactieleden. Het gedicht is van Nicolaas Beets:

'De moerbeitoppen ruischten;'

God ging voorbij;

Neen, niet voorbij, hij toefde;

Hij wist wat ik behoefde,

En sprak tot mij;

In het vorige artikel werd naar voren gebracht dat God bij ons binnen kan komen op momenten dat we stilgezet worden. Door een heftige gebeurtenis bijvoorbeeld.

Maar God kan ons ook ‘overvallen’, in een eenvoudig stil moment van geluk. Soms mét, soms zonder duidelijke aanleiding. Al die gebeurtenissen kunnen ons louteren, doordat we milder gestemd raken of opeens inzien waar we eigenlijk mee bezig zijn. Het kan ook een moment zijn van nieuwe helderheid en creativiteit, van verlichting in de vorm van een geestelijk inzicht. En verder is er de beleving van verbinding, van gemeenschap die verder reikt dan die van vriendschap en familie.

De vraag die hierbij opdoemt is: is de beleving als komend van buitenaf, nou niet gewoon puur subjectief? Iets wat wij er zélf inleggen? Betekenis die wíj eraan verlenen? Bijvoorbeeld als het gaat om het optreden van twee gebeurtenissen tegelijk, zoals de zon die tijdens de begrafenis gaat schijnen, juist als de kist wordt neergelaten? Dat is toch gewoon puur toeval? Als je daar iets extra’s bij beleeft, nou, dan is dat mooi voor jou, maar verder…