In de rubriek bomen en planten stond een paar weken geleden een beschrijving over de moerbeiboom. Een trouwe lezer uit Drachten moest bij het lezen hiervan denken aan een gedicht over de moerbeiboom. Nadat ze het gevonden had stuurde ze het op naar een van de redactieleden. Het gedicht is van Nicolaas Beets:

'De moerbeitoppen ruischten;'

God ging voorbij;

Neen, niet voorbij, hij toefde;

Hij wist wat ik behoefde,

En sprak tot mij;

In het vorige artikel werd naar voren gebracht dat God bij ons binnen kan komen op momenten dat we stilgezet worden. Door een heftige gebeurtenis bijvoorbeeld.

Maar God kan ons ook ‘overvallen’, in een eenvoudig stil moment van geluk. Soms mét, soms zonder duidelijke aanleiding. Al die gebeurtenissen kunnen ons louteren, doordat we milder gestemd raken of opeens inzien waar we eigenlijk mee bezig zijn. Het kan ook een moment zijn van nieuwe helderheid en creativiteit, van verlichting in de vorm van een geestelijk inzicht. En verder is er de beleving van verbinding, van gemeenschap die verder reikt dan die van vriendschap en familie.

De vraag die hierbij opdoemt is: is de beleving als komend van buitenaf, nou niet gewoon puur subjectief? Iets wat wij er zélf inleggen? Betekenis die wíj eraan verlenen? Bijvoorbeeld als het gaat om het optreden van twee gebeurtenissen tegelijk, zoals de zon die tijdens de begrafenis gaat schijnen, juist als de kist wordt neergelaten? Dat is toch gewoon puur toeval? Als je daar iets extra’s bij beleeft, nou, dan is dat mooi voor jou, maar verder…