De christelijk gereformeerde bezinningskring hield in de kerk te
Damwoude een bijeenkomst, waar ds. M.A. Kempeneers sprak over een voor
veel christenouders prangende vraag naar de eeuwige bestemming van hun
vroeg gestorven kind.
Ds. Kempeneers en zijn vrouw zijn er in hun leven zelf mee
geconfronteerd. Hij heeft na be-studering van de Bijbel, de belijdenis
en de kerkgeschiedenis over dit onderwerp een pasto-raal-theologisch
boekje geschreven. In de kerkgeschiedenis ziet ds. Kempeneers drie
lijnen lopen:
1. Alle kinderen worden zalig
2. Alle verbondskinderen worden zalig, dit op grond van de belofte van het genadever-bond.
3. Alleen kinderen die door God uitverkoren zijn worden zalig.
In de vroege kerk leerde Pelagius al dat ieder mens geboren wordt
zonder zonde. Een klein kind heeft geen zonde en gaat bij het
overlijden zonder meer naar de hemel. Ook de opvatting van Arminius,
die de erfzonde loochende, werd door de kerk als ketters veroordeeld.
Sommi-gen, zoals Zwingli en Spurgeon, zaten op de lijn van het eerste
punt, niet omdat ze leerden dat kinderen zonder zonde geboren worden,
maar daar bovenuit gaat Gods genade in Christus. Ds. Kempeneers voelt
zich thuis bij het standpunt, verwoord in onze Dordtse Leerregels die
stellen dat verbondskinderen, geboren uit gelovige ouders, zalig
worden. De meeste leden van de Dordtse synode deelden deze mening.
Kleine kinderen doen nog geen zondige daden en verbreken als zodanig
nog niet de voorwaarden van het verbond.
Lees meer: Waar is ons kind?
Deze week het verhaal van Francine en Kornelis Kolstein. Zij wonen sinds juli 2002 in Canada en genieten daar van hun pensioen.
Toen zij uit Rotterdam vertrokken, luidt de titel van een boek, waarvan
Cees Zevenbergen de auteur is. Emigratie via Rotterdam door de eeuwen
heen.
Nu: toen wij vanaf Schiphol vertrokken, naar Canada op 5 juli 2002.
Wij, mijn vrouw Francine en ik, Kornelis, hebben geen kinderen, dus kun
je in dit geval niet spreken van een gezin. We hebben in Nederland
beide in het onderwijs gewerkt, Francine bij de Mode & Kleding
opleiding en ik in de opleidingen voor verpleegkundigen en
verzorgenden. Wij zijn beide vervroegd gepensioneerd zodat we vrij
konden gaan en staan waar we wilden.
Eerst even een stukje geschiedenis:
Op 1 mei 1960 zijn we als gezin, vader, moeder, zus en ik (Kornelis)
uit Rotterdam vertrokken naar Canada. Ik was toen 15 jaar, onze
bestemming was Winnipeg, Manitoba. We zijn daar gesponsord door de
Christian Reformed Church. Mijn vader was bakker van beroep en heeft
daar goed werk gehad. Mijn moeder kon zich niet aanpassen en wilde per
se weer naar Nederland. Dus??. na 5 jaren gingen we weer terug, helaas!
Canada is altijd in mijn gedachten blijven hangen en ik had mij
voorgenomen, dat ik vroeg of laat terug wilde naar dat grote, prachtige
land. Daar is het dan in 2002 van gekomen en Francine was daar wel voor
te vinden, zeker na een paar bezoeken aan Canada. Wij werken dus niet
in Canada, maar genieten van ons pensioen.
Lees meer: Ik vertrek naar?? Canada
Graag wil ik iets vertellen over wat in de oorlog veel indruk op mij heeft gemaakt.
Dat waren twee razzia?s.
De eerste betrof drie mensen. ?s Middags werden ze met nog veel anderen
uit hun huis gehaald en diezelfde nacht werden ze zonder pardon
doodgeschoten. Ik werkte toen als dienstbode in diezelfde straat.
Zoiets vergeet je nooit meer.
De tweede razzia maakte een nog veel grotere indruk op mij en gaf ook veel verdriet.
Op een zaterdag, in 1943, waren er groenen in de stad. Dat waren
soldaten die niets en niemand ontzagen. Er was angst en er dreigde
gevaar. Diezelfde nacht werden in Kampen alle predikanten uit hun
huizen gehaald. ?s Morgens ging ik met mijn ouders naar de kerk. Toen
we daar kwamen, stonden ons een paar ouderlingen op te wachten en ze
zeiden: ?Ga maar naar huis, want onze dominee Ramaker is vannacht
tijdens die razzia overleden.?
Lees meer: Razzia?s in Kampen
In dit artikel wil ik iets zeggen over het kerkelijke en geestelijke
leven van kerken in de Nederlandse gereformeerde traditie aan de andere
zijde van de oceaan. Dit is uiteraard een zeer breed onderwerp. Daarom
zullen we ons beperken tot ??n van die kerken, nl. de Free Reformed
Churches of North America (FRC).
De reden waarom ik mij richt op dit kerkverband is niet moeilijk te
raden. Allereerst is dit het kerkverband waarmee onze kerken de nauwste
vorm van kerkelijke omgang hebben in het buitenland. Officieel heet dat
?volledige correspondentie?. Dat houdt o.a. in dat beide kerken over en
weer predikanten kunnen beroepen. Achterin ons Jaarboek staat een
volledig overzicht van de gemeenten van de FRC. De tweede reden is dat
ik bijna 14 jaar deel heb mogen uitmaken van dit kerkverband. Vanuit de
gemeente Siegerswoude-De Wilp vertrokken wij in 1993 met ons toen nog
jonge gezin naar Langley in Brits Columbia, Canada. Indertijd heeft er
een interview in het Kerkblad voor het Noorden gestaan.
Ontstaan
Om iets te schrijven over het huidige kerkelijke leven is het misschien
goed om eerst iets te zeggen over het ontstaan van dit relatief kleine
kerkverband. Pas na de Tweede Wereldoorlog zijn de FRC ontstaan. Dit
was het gevolg van de grote stroom emigranten, die Nederland verlieten.
Canada was een veelbelovend land. Het trok velen aan, die Nederland te
benauwd vonden, de dreiging van het communisme voelden, of gewoon
aangetrokken werden door het avontuur. Nederlanders zijn van huis uit
ondernemend en velen hebben het dan ook ver gebracht in Noord-Amerika.
Ook vanuit de noordelijke provincies trokken velen naar dit land dat
?vloeide van melk en honing?. Vele namen die eindigen op ?ga, ?ma of
?stra herinneren daar aan.
Lees meer: Gereformeerd in Canada en de Verenigde Staten
Op de voorjaarsvergadering van de classis Leeuwarden gingen bij de
opening en bij de sluiting de Schriften open. Hoe kan het ook anders?
Aan het begin las br. Lodewijk Hebree?n 13,1-21. Daar gaat het over de
grote Herder der schapen die buiten de poort geleden heeft, maar ook
uit de doden is opgewekt. Indringend werden we er als afgevaardigden
toe opgeroepen om ons aan deze Herder toe te vertrouwen.
Bij de sluiting van de vergadering las ds. C.C. den Hertog enkele
woorden uit het lijdensevangelie naar Markus. De Heere Jezus stelde
zelf het Avondmaal in. Het Avondmaal is een zichtbaar teken en zegel
van Zijn liefde voor het verlorene. Hij gaf als de goede Herder Zijn
leven voor de schapen. In vertrouwen op Hem hebben we vergaderd. De
kerk is niet van ons, maar van Hem. Hij Die gediend heeft als Herder,
willen wij graag dienen als Zijn schapen. Ziende op Hem leer je in de
kerk ook te onderscheiden waar het op aan komt. Zo leren we zien wat
echt belangrijk is, en wat minder belangrijk is. Sommige agendapunten
kregen dan ook ruime aandacht, andere agendapunten konden snel worden
behandeld. Enkele meer opvallende dingen zijn het waard om te vermelden.
Lees meer: In vertrouwen op de Herder
De christelijk gereformeerde bezinningskring hield in de kerk te
Damwoude een bijeenkomst, waar ds. M.A. Kempeneers sprak over een voor
veel christenouders prangende vraag naar de eeuwige bestemming van hun
vroeg gestorven kind.
Deze week het verhaal van Francine en Kornelis Kolstein. Zij wonen sinds juli 2002 in Canada en genieten daar van hun pensioen.
Graag wil ik iets vertellen over wat in de oorlog veel indruk op mij heeft gemaakt..JPG "Image")
In dit artikel wil ik iets zeggen over het kerkelijke en geestelijke
leven van kerken in de Nederlandse gereformeerde traditie aan de andere
zijde van de oceaan. Dit is uiteraard een zeer breed onderwerp. Daarom
zullen we ons beperken tot ??n van die kerken, nl. de Free Reformed
Churches of North America (FRC). 
Op de voorjaarsvergadering van de classis Leeuwarden gingen bij de
opening en bij de sluiting de Schriften open. Hoe kan het ook anders?
Aan het begin las br. Lodewijk Hebree?n 13,1-21. Daar gaat het over de
grote Herder der schapen die buiten de poort geleden heeft, maar ook
uit de doden is opgewekt. Indringend werden we er als afgevaardigden
toe opgeroepen om ons aan deze Herder toe te vertrouwen.